Leuke Sinterklaar gehad allemaal in Nederland? Wij niet, de Sint kennen ze hier niet in Zuid Amerika.... De Kerstman natuurlijk wel, en wat ons zeer verbaasd is dat die man ook hier gewoon zijn handschoenen, dikke winterkleren en wollen muts aantrekt! Doe is uit joh, je zit in de Carribean en het is hier over de dertig graden!

Warm is het hier wel maar regenen kan het ook gigantisch. Wij zijn er gelukkig een beetje omheen gefietst maar het het noodweer heeft de afgelopen dagen aan 35 man het leven gekost, en zo´n beetje 30 duizend Venezuelanen zijn dakloos. Afgelopen zaterdag kwamen we met de bus en taxi door het rampgebied, de mensen staan werkelijk tot aan de knieën in het water (binnens- én buitenshuis!) en we zagen diverse wagens in de kant van de berm liggen die letterlijk van de weg waren gespoeld......

We hebben Colombia inmiddels achter ons gelaten en zitten nu in Venezuela voor een paar dagen. Ook de laatste trip die we in Colombia hebben gemaakt was fántástisch. De Guijara Peninsula is de meest noordelijke regio van Zuid Amerika en zeer moeilijk bereikbaar. Normaal is het heel erg woestijn-achtig maar door de vele regen was het nu best groen...... en ook modderig!

Het twee-na-laatste dorp is Uribia en dat ligt nog redelijk in de bewoonde wereld. Best goed bereikbaar, gewoon per openbaar vervoer en asfaltwegen. Uribia ligt aan de grens met Venezuela, en aangezien een litertje benzine in Venezuela 5,5 eurocent kost (!) hebben de Uribianen van benzine-smokkelen een nationale sport gemaakt. We zien diverse geïmproviseerde benzinetankstations op de stoep, het staat er vol met groene jerrycans en de auto´s worden afgetankt met behulp van tuinslangen. Iedereen rijdt hier grote 6 en 8 cilinder Jeeps en 4x4´s. De lokale smokkelbende rijdt af en aan in speciaal voor het doel geprepareerde Renault 18´s. Het interieur eruit gehaald, hele strakke vering eronder geschroefd en gaan met die banaan. Kats leeg en hoog-op-de-wielen rijden ze richting Venezuelaanse grens, en dan gauw weer afgeladen vol met jerrycans terug naar Uribia. Prachtig om te zien! Na een uurtje krijgen we hoofdpijn van de benzinedampen.

Vanaf Uribia is het 95 km. onverhard (4 uurtjes sturen) door de dikke drek per 4x4 naar dorp nummero een-na-laatst op de wereld: Cabo de la Vela. Al wachtende op de 4x4 in Uribia komt er een soort van Borat look-a-like op ons aflopen. Borat, 28 jaar, fotograaf en Colombiaan, wil met zijn vriendinnetje Laura ook graag naar Cabo maar het schijnt dat ze de 4x4´s hier helemaal tot de nok toe volstouwen met mensen, rijst, benzine en levende kippen. Niet echt een comfortabel ritje dus. Julian (zo blijkt ie te heten) heeft daarom een heuse privé-4x4 geregeld. Of we interesse hebben om mee te rijden? Tuurlijk!

Cabo de la Vela is een dorpje met 1.500 Wayuu-indianen die allemaal in bamboe hutjes wonen.Met behulp van overheidsgeld zijn er toeristenverblijfjes gebouwd, ook van bamboe. Én met muizen...... yek! Tot voor kort hadden ze hier geen stromend water of elektra, dus je hoort ons niet klagen over de zes koude druppels water die ze hier een douche noemen en een aggregaat dat stroom geeft tussen zes en negen ´s avonds..... Wil je naar het einde van de wereld of niet?!

De omgeving maakt alles goed! We zitten aan het strand, en direct vanuit de zee heb je grote zandheuvels. Het landschap is woestijnachtig compleet met kaktussen en fata morgana´s. We maken twee wandelingen, het uitzicht en het gevoel is adembenemend. Check de pics!

Na drie dagen natuurschoon, verzingende hitte, muggen en slechte bedden zijn we eigenlijk klaar om terug te reizen naar de bewoonde wereld. Je kunt nog verder naar het allerste-laatste-ooitste dorp Punta Gallinas, das nog eens 1 uur in de 4x4 en 2 uur in de speedboot. Maar de trip is erg duur als je slechts vier personen hebt zoals wij. Ineens komen daar vanuit het niets twee Argentijnen, een Colombiaan en een meid uit Nieuw Zeeland aanlopen. Willen ook graag een dagje naar Punta Gallinas.... Kijk, nu wordt het aantrekkelijk. Beetje onderhandelen met de captain van de speedboot en de trip is geboekt! We gaan!

Punta Gallinas is de overtreffende trap van Cabo de la Vela. De natuur is adembenemd, er woont bijna geen mens en we scheuren lekker rond in de pick-up bak van onze gastheer. Ook hier slapen we weer bij een Wayuu-familie die wat gastenverblijfjes heeft georganiseerd, dit keer geen krakkemikkig bed maar een comfortabele hangmat. Het romantische beeld van het einde van de wereld wordt enigzins verstoord doordat de gastheer de gehele dag met zijn mobieltje in de weer is (heeft die gek bereik hiero?) en ´s avonds kan iemand zelfs met zijn laptop op internet. De ontwikkelingen gaan ook hier gewoon door! Het mag de pret niet drukken.

De volgende dag reizen we terug naar Uribia. Miker, onze chauffeur, denkt dat we nog niet genoeg avontuur hebben meegemaakt en rijdt nog even twee lekke banden en we komen op een haar na zonder benzine te staan. Wat een fantastische trip was dit! We zijn er moe van en de afgelopen dagen in Venezuela doen we niet veel. Beetje internetten en broodjes kaas eten (lekker!).

Én we hebben een nieuwe gadget op ons weblog ontdekt: we kunnen filmpjes uploaden! Hiep hoi, dat is leuk, had niemand ons dat kunnen uitleggen? Kijk maar eens snel, er staan er nu een stuk of zes op. Ook heeft Karin een Flickr pagina aangemaakt met nóg meer foto´s van de reis. Voor de liefhebbers.

www.flickr.com/photos/karinvandoorn

Liefs van ons, en doe het kalm aan. Het kan glad zijn.

Arjen en Karin