Voor wie de tel kwijt is (berijpelijk), de afgelopen twee dagen hebben we vier nieuwe verhaaltjes geplaatst. Én, met dank aan Ben van Doorn en Alie Aman, ook nog eens vier nieuwe fotomappen! We hebben nu weer fotoruimte genoeg mensen, hiermee gaan we het wel redden tot begin april. Doe het verder rustig aan, lees elke avond voor het slapen gaan één verhaaltje en bekijk een fotomapje, en voor je het weet ben je weer bij. Voorlopig houden wij ons wel weer even gedeisd.

Hier verhaal nummero vier:

Ondanks het trage internet komen we er via Facebook toch achter dat Guatemala-vrienden van het eerste uur Jeske en Martijn in de buurt schijnen te zitten. Zij reizen een andere route dan ons,zijn vanaf Centraal Amerika naar Peru gevlogen en reizen vervolgens zuidelijk. Afspraakje is snel gemaakt, we zien elkaarom 19u bij Café Sol y Luna in La Paz. Hetklikt als vanouds en we besluiten samen wat plannetjeste smeden.

Tot voorkort bestond het wegennet van Bolivia meer uit onverhard dan verhard wegdek. We komen hier al iets mee in aanraking in Zuid Bolivia maar eigenlijk valt het ons allemaal nog best wel mee. Moeten ze eens in Suriname kijken, daar hebben ze helemaal geen wegen! (Haha, geintje, meelezende Surinamers.) Toch ligt 'the most dangerous road in the world' in Bolivia, vanaf La Paz richting Coroico. Feitjes? Één baan voor stijgend en dalend verkeerd, volledig ongeasfalteerd en3.600 mtr. hoogteverschil overbruggend gedurendezo'n 60 km. Oja, en vergeet niet dat het woord vangrail niet in het Bolviaanse woordenboek te vinden is.....Er doen verschillende verhalen de ronde, maar de wegkostte aan gemiddeld 300 mensen per jaar het leven.Kostte, wantsinds 2008 is er op dit traject de langverwachte asfaltweg geopend. Sindsdien is het een topattractie onder backpackers, want voor zo'n 30 euries word je met een busje naar boven gebracht en kun je opeen mountainbike volgas naar beneden denderen. En aan het eind is er lunch eneen zwembad, als je het overleefd.Leek ons Hollanders wel wat natuurlijk, dus snel geboekt voordat het thuisfront er lucht van kreeg! Karin en Jeske houden weliswaar niet echt van fietsen maar schijnbaar hoeven we niet mee te trappen, dus ook de meiden doen mee.

Naast ons vieren zit er nog een Argentijn inons busje, en die is meer waaghals dan wij vieren bij elkaar.We hebben geen telefoonnummer van zijn moeder inBuenos Aires, dus ik hoop maar dat ie het haalt. Het regent pijpenstelen,hadden we al gezegd dat we weer eens een regenseizoen meepikken? De zomers hier zijn nat, en de winters droog. Verdorie, draaienze net die seizoenen om hier aan deze kant van de evenaar en zitten we dus in februari in de natte zomer! Nou ja, spectaculair was het toch al dus dat je geen hand voor ogen ziet maakt niet veel uit. Het eerste stuk is op de nieuwe asfaltweg en het is echt zeiknat. Blegh!Wie had bedacht dat dit leuk is? Hoe verder we dalen, hoe beter het weerwordt. We zien steedsmeer van de omgeving, fietsen door eenprachtige vallei. Het ongeasfalteerde stuk van de route is eigenlijk leuker en ook veiliger, de snelheid is lager, het zicht mede daardoor beter en er is geen ander verkeer meer op de weg. Maar het regent nog wel steeds.....

Landslides zijn een begrip waar we ook in Guatemala al kennis mee hebben gemaakt. Door de enorm steile hellingen langs de kant van de weg, en het ontbreken van goede stut-technieken, heb je de kans bij extreme regenval dat de aarde gaat glijden. Als je pech hebt fiets je net onder een landslide (auw!), als je geluk hebt zie je het voor je gebeuren. Wij hebben geluk, en staan met alle andere fietsertjes en busjes te kijken naar grote hoeveelheden aarde en stenen die op vijftig meter voor onze neus naar beneden zeilen. Ook de Argentijn zag ' em aankomen, en we lassen een pauze in. Half uurtje later is de landslide gestopt, en de Bolvianen beginnen direct fanatiek te scheppen om de weg weer vrij te maken. Wij kunnen ook verder en beginnen aan het laatste stuk van de afdaling. Ik breek nog even mijn zadel af ('Ik weet echt niet hoe het kan, meneer de gids! Hij brak gewoon af....'), Martijn gaat onderuit en trapt door zijn remblokken heen, de Argentijn is pijlsnel uit zicht,maar iedereen komt veilig beneden. Het zwembad is heerlijk, denken we, maar niemand springt erin. Het is regenseizoen,weetje nog? We zijn al zeiknat. De lunch is wel goed.

Nog niet genoeg hebbend van ons oude vertrouwde,Nederlandse gezelschap, doen we nog een activiteitje samen. Een pampas tour. Een wat-voor-een tour? Een pampas tour. Pampas is simpel gezegd,een nattig stukje land. Vervoersmiddel zijn bootjes, en de toerist die erdoorheen vaart is op zoek naar wildlife. De muggenbulten nemen we voor lief. De pampas tour vertrekt vanuit Rurrenabaque, zo'n22 uur bussen (kosten: 8 euro) of 40 minuten vliegen (kosten: 60 euro)verderop. We kiezenvoor luxe, en pakken het vliegtuig. Vanaf het hoogstgelegen internationale vliegveld ter wereld (4.061 mtr. boven zeeniveau) vertrekken we.Het temperatuurverschil tussen La Paz en Rurrenabaque is niet mis, maar iedereen trekt wat uit en we overleven het. Ook de 4x4-rit van drie uur (onverhard,hobbel-de-bobbel) overleefd iedereen, alhoewel mr. Hernia hier en daar wel weer om de hoek komt spieken. Karin heeft het zwaar.....

Maar depampas is geweldig. Het doet ons af-en-toe wel denken aan de jungle in Suriname, of Caño Negro in Costa Rica, maar het is toch weer spectaculair anders. Naast ons viertjes delen we de boot met Hobbit uit de States,Johanna en Julia uit Zweden en Joost uut Rotjeknor. Het eerste beest dat we spotten is een paradijs vogel. Karin wringt zich in alle bochten om ‘em erop te kieken, blijkt vijf minuten later dat dit zo'n beetje de meest voorkomende vogel in dit gebied is. Geen nood dus, foto-oppertunities genoeg. We zien gigantisch veel dieren, kijk de fotootjes er maar eens op na. Het is werkelijk overweldigend, Karin is in der nopjes met haar camera en ik ben blij met mijn pas-aangeschafte verrekijkertje! We spenderen hier in totaal twee dagen en twee nachten, en hebben het helemaal naar onze zin. Het potje voetbal met zo'n twintig andere backpackers in een ander, zij het modderig, hoogtepunt!

Terug in La Paz, na een turbulend 40-minuten-durend vluchtje nemen we afscheid van onze Brabantse vrienden voor het leven. Wij gaan via het Titicaca meer naar Peru (waar we inmiddels al zijn aangekomen), zij gaan zuidelijk richting Chili.

Zo, dit was ‘um voorlopig. Wij gaan een broodje eten hier in Arequipa. Tot de volgende villa!

Liefs Arjen en Karin