Hallo lieve weblogvrienden,

Bedankt weer voor de leuke reacties op de vorige 4 verhalen, jullie genieten van onze foto's en de verhalen en wij weer van jullie reacties daarop! De bal is rond, iedereen tevreden. Speelden de laatsteverhalen van dit avontuurlijke duo zich nog af in Bolivia, inmiddels zitten we al weer meer dan een week in Peru. Niet zonder een afscheid (afschijt) in steil van Bolivia....driedagen ziek boven de pot gehangen in Copacabana! Nou ja, terug in Vjenne City maar eens een algehele check-up aanvragen bij Dokter Ter Horst...... Lijkt ons geen overbodige luxe!

Lake Titicaca ligt precies op de grens tussenPeru met Bolivia, en is volgens onze reisgidshet hoogst gelegen navigeerbare meer ter wereld. Een wát voor eenmeer? Een navigeerbaar meer, geen idee wat dat betekent. Wat mij betreft is elk meer navigeerbaar, noord zuid oost en west vind ikniet al te ingewikkeld. Misschien kunnen Jikke en Dimitri met hun nautische ervaring uitsluitsel bieden over deze term, jullie wonen tenslotte op een woonboot dus zouden alles van meren en wateraf moeten weten, hahaha....!

Navigeerbaar of niet,het Titicaca meer is prachtig. Gelegen op 3.800 meter boven de zeespiegel en meer dan 8 duizend viekante kilometer in oppervlakte. Helder blauwmaar ijskoudwater. Bijna alle toeristen doen het meer aan, vanaf de Boliviaanse kant zijn er twee eilanden gemakkelijk te bereiken namelijk Isla del Sol en Isla de la Luna. (Voor de niet Spaanstaligen onder u: het eiland van de zon en het eiland van de maan.) We kopen twee tickets voor de boot naar Isla del Sol, kosten twintig Bolivianos voor eenretourtje, das twee euro. Oh denk ik nog, dan zal dat eiland wel dichtbij de kust liggen als het maar een euro per enkele reis kost. Foute gedachte, het openbaar vervoer in Bolivia is nou eenmaal spotgoedkoop en voor die ene euro zitten we gewoon meer dan twee uur op de boot te koekeloeren. Mijn commerciele ik komt bovendrijven, en ik zie me al een speedboot-lijndienst opzetten die misschien vijf keer zo duur is maar danook vijf keer zo snel. Móet een succes worden denk ik, iemand geinteresseerd in de rechten van dit idee?

Na twee uur varen komen we aan, en het was elke minuut van de tocht waard! Prachtig eiland, rots- enheuvelachtig en het doet zijn naam eer aan want het is er lekker zonnig.We zijn de zonnebrand vergeten en dusaan het eind van de middag ruimschoots verbrand.We hebben gelezen over een wandeling van het noordelijke punt naar het zuidelijke punt. Lijkt ons wel wat, schijn je een uurtje of drie/vier mee zoet te zijn. Op het noordelijke punt liggen Inca ruines uit de vijftiende eeuw, pikken we ook direct even mee. Er wonen 800 families op het eiland, en ze levenvooral van hun agrarische activiteiten, verder nog een beetje visserij en danhet toerisme,wij dus. . De wandeling is prachtig maar ook een beetje aanpotenwant de schipper heeft slechts zes keer verteld hoe laat hij met zijn bootje weer naar mainland vertrekt. En hij keek er heel bloedserieus bij dus ik denk niet dat ie gaat wachten op twee treuzelende Hollanders. Maar we halen het gelukkigruimschoots, hoeven niet te zwemmen maarhebben zelfs nog tijd voor een frietje mayonaise. Zo, lokale bevolking ook weer een beetje gesponsord.

Nadat we in Copacabana terug zijn, kopen we bustickets naar Puno in Peru.Bedankt Bolivia, adios en wellicht tot ziens, het was fantastisch! Ook vanuit Puno in Perudoen we nog een uitstapje naar het Titicaca meer, dit keer naarde drijvende rieteilanden van de Uros indianen. Geinig en ingenieus gebouwd, destijds om de Inca's te onvluchten die op het vaste land heerstten. Tegenwoordig is het vooral een toeristische attractie. Maar die Uros indianen weten er een leuke show van te maken en wie zijn wij om daar niet van te genieten. Puno vinden we verder niet zo interessant en we nokken 'em snel richting Arequipa.

Arequipa is een leuke, ontwikkelde stad (de op een-na grootste van Peru). We bezoeken hetSanta Catalinaklooster, eigenlijk een soort dorpje opzich compleet met steegjes, huisjes en een begraafplaats. Indrukwekkend. Ook bezoeken we het museum waar normaalgesproken Inca-ijsmummie Juanita tentoongesteld wordt. Nu even niet, Juanita is in de plaatselijke universiteit voor onderzoek. Maakt niet uit, het museum is interessant genoeg en verteld ons van alles over hoe de Inca's in hun tijd jonge kinderen offerden aan hun goden. Ze liepen naar de hoogste berg die ze konden vinden in de omgeving (hoger dan 6.000 meter), en daar werden de jonge kinderen geofferd samen met lama's en allerlei kleine sierraden en potterij. Beetje gruwelijk idee, maar vanuit hun perspectief was het een uitverkoring als jóu dochter of zoongeofferd werd. Juanita is zeer bijzonder in haar soort, want zeer goed bewaard gebleven in de koude sneeuw boven op de berg.Ze is een interessante vondst voor de wetenschap.

Waarvoor we eigenlijk naar Arequipazijn gereisd is de Colca Canyon. Twee keer zo diep als de Grand Canyon inAmerika, en een goede plek om de Andes condor te spotten. Ook in dezecanyon zijn deInca's actief geweest, en veel van de huidige bevolking kleed zich traditioneel en leeft nog volgens oude tradities. Ook gebruiken ze nog steeds de Inca terassen voor hun eigen landbouw, het geeft een mooi beeld in de canyon.We slapen in een leuk familie-hosteltje inklein dorpje Yanque. Het is erg gezellig met de familie, lekkerkneuterig. Ze hebben veel diertjes zoals cavia's, kippen,een poes met jonge katjes, eendjes etcetera.´'t Is net de tuin van Jan Willem! Moeders kan heerlijk koken, maarwe komen er wel achter dat de meeste diertjes bij moeders in de pan belanden! Van de katjes weten we het niet zeker, maar op een gegeven moment liggen er afgehakte cavia-hoofdjes in de wasbak uit te lekken. Blegh!

We bezoeken het uitkijkpunt voor deAndes condorde tweede dag datwe in de canyon logeren. Beetje spannend, want om ditgigantische beest te spotten moet jemet de weersomstandigheden geluk hebben. Het beest kan namelijk prima een dagje zonder eten en om zich door de luchtte bewegen heeft het warme luchtstromen nodig. Is het slecht weer, blijft ie gewoon een dagje op zijn honk. Gelukkig hebben we geluk en is het stralendzonnig weer de ochtend dat wij het uitkijkpunt bezoeken. Een kwartiertje zien we niks maar dan in de verte ineens een zwarte stip. Binnen mum van tijd is ie dichterbij en onderscheiden we inderdaad deAndes condor. Gigantisch, wat een beest! Spanwijdte van drie meter, niet normaal. Karin heeft'em er weer goed opgekiekt dus hij staat ertussen bij de foto's.We maken verder een mooie wandeling en bezoeken nog een zwembad dat gevuld wordt met natuurlijk water vanuit de vulkanische omgeving.Lekker warm!

Inmiddels zitten we in Cuzco, ook weer een leuke stad. Toch genieten we meer van de natuur en de landelijke omgevingmerken we,dus na twee dagen Cuzco vertrekken we morgen al weer. We hebben nog maarvijf weken tot ons vliegtuig vanuit Ecuador vertrekt dus we moeten opschieten!

Wel doen we een erg leuke workshop in Cuzco, in hetplaatselijke chocola museum.Het museum isnét geopend vorige week en we zijnpas de tweede workshop groep. We leren alles over het proces vanaf de cacao-boom tot aan de reep bij Fikkert in de C1000. Ook bereiden we onze eigen chocolade-reep. Wat zeg ik, chocolade-repen! Voor mijn gevoel hebben we beide wel driekilo chocola.Het is heerlijk maar veel te veel, we besluiten een rondje te lopen door de stad en er zijn heel wat zwevers en daklozen een dik stuk chocola rijper!De meeste werden er dolgelukkig van, en het geeft ons een beter gevoel danalles zelfop te eten.

Morgen gaan we richting de Sacred Valley, enook staatMaccu Picchu op het programma een van de aankomende dagen. Hoogtepunt van menig Peru-ganger, we zijn razend benieuwd!

Tot de volgende keer!

Liefs Arjen en Karin

P.S. Gemerkt dat er weer nieuwe filmpjes online staan?