Joehoe! Zijn we weer. Stiekem zijn we al in ons laatste land Ecuador, maar dit verhaaltje gaat nog even over Peru. Ik neem me voor om het eens een keer kort te houden...... kijken of het lukt.

We beginnen in de Sacred Valley, de vallei waar je doorheen reist als je vanuit Cusco richting Machu Picchu op weg bent. Je kunt ook hier al verschillende Inca ruines bekijken. Wij bussen eerst richting Pisac, waar we de middag besteden met het wandelen door de ruines daar. We doen luxe, laten ons met de taxi bovenop de berg afzetten en sjouwen vervolgens naar beneden. Het is een mooie site, en Karin ligt twee uur lang met de zoomlens in de berm op dé foto van een kolibrie te azen. En het is ‘er gelukt, zoekmaar eens in de laatste fotoserie. En we hebben nog meer geluk, want het is het weekend van carnaval. Het traditionele dorpje Pisac loopt helemaal uit en iedereen is dolblij. Wij ook, we hebben lekker wat te kijken en drinken een biertje met ze mee. Het is net Oldenzaal zo hier-en-daar.

De volgende dag reizen we richting Ollantaytambo, het laatste dorp in de Sacred Valley. Hier vertrekt de trein richting Machu Picchu, de enige manier om daar te geraken. De Peruaanse regering weet dit ook, en buit dit stukje spoor dus lekker uit. Per dag (in het hoogseizoen) bezoeken gem. 2.500 mensen de ruines. De treinrit is duur, het is laatste stukje omhoog de berg op met de bus is ook duur, de entree van de site is zelfs schreeuwend duur, een bakkie koffie daaro is duur, zelf een noodzakelijke sanitaire stop weten zeuit te buiten........ overal is het flink kassa! We zetten ons erover heen, we willen dit gewoon meemaken.

We staan ´s morgens vroeg op, 04.00u gaat het wekkertje. We willen nl. graag bij de eerste 400 bezoekers van de dag zitten omdat je dan een stempel kunt vragen die je nodig bent voor het beklimmen van Wayna Picchu. Dit is de hoogste berg van de omgeving en die geeft je een spectaculair uitzicht op Machu Picchu. En ook bovenop deze berg zijn er Inca ruines te vinden. Na in de rij te hebben gestaan voor het entreeticket, daarna voor ons busticket, toen voor de bus zelf, vervolgens voor de Wayna Picchu stempel en als laatste bij de entreepoort zijn we zo rond 06.30u op de site.

En we zien niks, ´t is dikke mist!

Hmmmm, hopen dat het snel wegtrekt. We besluiten meteen aan de klim te beginnen en dat is een goed besluit. We zijn na een uurtje boven, het is gigantisch steil. Als na een half uurtje uitpuffen de Machu Picchu langzaam tussen de wolken verschijnt, krijgen we een enorm YEAH gevoel. Wat is dit gaaf zeg, een superbijzonder uitzicht. Het verbazingwekende van de ruines komt pas echt naar boven als je de ligging in ogenschouw neemt, zo hoog in de bergen en zo moeilijk bereikbaar. Die Inca´s hebben echt een hemelse plek uitgezocht voor hun stad. Het is prachtig! Door de onbereikbare plek van Machu Picchu, is deze stad niet door de Spanjaarden ondekt toen ze Zuid Amerika veroverden zo rond 1500. Pas begin 1900 is er een Amerikaan geweest die de ruines ontdekt heeft. De stenen en de Inca huizen zijn dus niet voor de opbouw van de Spanjaarden gebruikt, en daar mogen we blij mee zijn. Dit is nl. de reden dat de ruines zo prachtig bewaard zijn gebleven en nog zo mooi intact zijn. We genieten volop, klauteren naar beneden en zijn tot een uurtje of 2 in de middag zoet met het in volle teugen genieten van al het moois. We wandelen verder naar beneden richting het treinstation, slapen een nachtje in een hostel en nemen de volgende dag de trein terug richting Cusco. We bussen direct verder naar de woestijn van Huacachina. Voor iedereen die twijfelt over Machu Picchu: it´s worth every penny!

Het is even een overgang, van de hoge bergen richting de bloedhete woestijn, maar het schiet wel lekker op zo. Huacachina is ook een bijzondere plek, een soort oase midden in een woestijngebied. Ja, het is er erg mooi, maar we hebben een beetje een shabby hotel en ook de tour die we boeken valt wat tegen. Met een zandbuggy cross je tegen de zandbult op en dan kun je met een soort sandboard naar beneden roetsjen. Klinkt leuk, maar binnen anderhalf uur worden we weer gedropt bij het hostel en we hebben een beetje een onvoldaan gevoel. De volgende dag lopen we zelf omhoog en kunnen op eigen tempo genieten van de woestijn en het uitzicht.

Verder is er geen fluit te doen in Huacachina dus we bussen weer verder, Huaraz staan er als bestemming op ons busticket,de Google Mappers onder jullie weten nu dat we hoofdstad Limalekker overslaan. Huaraz is een bergdorp dat ligt aan de voet van bergketen Cordillera Blanca. Deze bergketen is geen kattepis, 180 km. lang en met maar liefst 33 bergtoppen boven de 6.000 meter. Een serieuze bergketen dus! We pakken eerst even een dagje rust, en de volgende dag gaan we op weg naar een gletsjer op 5.000 meter hoogte. We doen weer luxe, en pakken de bus omhoog. De omgeving en de vallei is wederom prachtig (wordt het al eentonig?), we komen hele mooie Puya raimondii planten tegen en aan het eind van de vallei lopen we tot de sneeuwgletsjer.

Jullie horen het: wij genieten nog steeds volop!

Groeten in Nederland en tot gauw,

Arjen en Karin