We dachten al veel moois gezien te hebben de afgelopen weken, maar het beste moest nog komen! The Outback… wat onbeschrijfelijk mooi, indrukwekkend, uitgestrekt en anders dan we ooit gezien hebben.

We schrijven deze blog vanuit… Velp! Inmiddels alweer 3 dagen thuis en nog aan het na sudderen van ons avontuur. De jetlag hebben we inmiddels van ons afgeschud en dus is het tijd voor ons laatste blog.

Oodnadatta Track

Arjen heeft heteen-en-ander gelezen over de Oodnadatta Track. Hierdoor raken we enthousiast en willen we graag deze track gaan rijden. Onderweg spreken we locals die ons voor gek verklaren om met onze auto’s dat te gaan doen in de heetste periode van het jaar. ‘No airco? You will be grilled at the time you arrive in Alice Springs!’ De temperaturen kunnen stijgen tot boven de 45 graden. De track is een onverharde, bumpy weg tussen Marree in het zuiden en Marla in het noorden. De route is 620 km. lang en werd vroeger al door de oorspronkelijke Aboriginals gebruikt. Het doorkruist het droogste gebied van Zuid Australië. Wij rijden ongeveer de helft van de track, zo'n 300 km. Iedereen drukt ons op het hart om genoeg water mee te nemen, veel voorraad eten en brandstof en tussen 10u en 17u vooral niet teveel te doen. Met gezonde spanning in de benen.. uhm…banden gaan we op weg. En wat is het de moeite waard! 300 km. lang niets tegen komen en het gevoel hebben dat je naar het einde van de wereld tuft… om na een dag rijden uit te komen in Williams Creek, een soort oase middenin de Australische desert met 6 inwoners, een hotel, vier huizen, een camping en.. koud bier! Misschien wel het lekkerste, koudste biertje dat we de hele vakantie gedronken hebben.

Terplekke bedenken we dat dit avontuur misschien wel T-Shirt waardig is…. Zoiets als:

We drove the Ootnadatta track in a:

- 2 cilinder;
- 26 brake horse power;
- With a 25 litre petrol tank;
- In temperatures above 40 degrees;
- Without airconditioning.

And… we survived!

De eerste Outback-KM’s zitten er dan op, maar we hebben er nog aardig wat voor de boeg. Er is niets wat je kan vergelijken met wat we de komende dagen rijden en zien. De eindeloos uitgestrekte vlaktes, het rijden in het niets, de hitte, de dieren die soms in de buurt van de weg lopen, het rode zand wat zich door alle gaatjes en kiertjes de auto’s in dringt. We genieten enorm en komen tot de conclusie dat dit toch wel het mooiste deel is van onze reis.

Coober Pedy

Onderweg doen we Coober Pedy aan, Opaal-hoofdstad van de wereld en doordrenkt met een soort buitenaardse sfeer. Overal rondom dit stadje zien we zandbulten. Echt, zover je kan kijken: zandbulten. Het zijn bulten achtergebleven zand na het mijnen, en niemand die het opruimt. Het veroorzaakt een heel onwerkelijk landschap. Daartussen allemaal zelfgemaakt machines voor het mijnen, het noodlen en voor het maken van de ondergrondse huizen... Film als Star Wars en Mad Max zijn hier opgenomen, om maar even aan te geven hoe het met de flora op deze plek gesteld is.

De helft van dit dorp woont ondergronds. De temperaturen kunnen hier namelijk oplopen in de zomer tot een graad of 47. Maar het koelt ook weer af ‘s avonds naar een graad of 17 . Onder de grond is de temperatuur constant 22 graden en dus heelaangenaam in deze warme woestijn. Best slim dus om daar te gaan wonen. Ik moet er niet aan denken om met deze hitte in een tent te moeten slapen maar gelukkig is er zelfs een ondergrondse camping! Weer een ervaring rijker want dit had geen van ons al eens gedaan, kamperen ondergronds… We slapen heerlijk.

Wij rijden behoorlijk wat kilometers gravel-road in de Outback. Alice Springs is nog ver en we maken soms lange dagen. We houden welrekening met het weer, en doen‘s middags een uitgebreide siësta. Het wild-kamperen wat we in het zuiden van Australië deden, doen we hier niet meer. Er zijnminder geschikte plekken om te kamperen, het is alleen maar desert zover je kan kijken met zo hier en daar een klein dorpje. Campings worden echt gecreëerd doordat ze dan wat bomen plantenof ze bouweneen soort van afdakje waar je onder kan staan. En geloof mij; na een dag rijden met stof all-over-the-placehebben we echt zin in een douche en een stukje schaduw.

Uluru

Natuurlijk doen we debekende plek aan van Ayers Rock, Uluru genoemd door de Aboriginals. We zien hier de zon ondergaan en de rots van kleur veranderen. Heel bijzonder, wel jammer dat het hier ineens ook weer heel toeristisch is. En 2x zo duur als in de rest van de Outback.Snel weer verder dus wat ons betreft, maar niet voordat we ook nabij gelegen Kata Tjuta hebben gezien.

Kings Canyon en West MacDonnel

Kings Canyon NP en West MacDonnel Ranges zijn echter wat ons betreft de kersen op de taart!

Onderweg verandert het landschap van heel plat met rood zand, naar toch wat meer groen met heuvels. We komen in de buurt van Kings Canyon. Hier doen we een geweldig mooie wandeling met duizeling wekkende hoogtes en afgronden. Ja, we doen ook wel eens wat anders dan rijden-rijden-rijden! En wees gerust mensen bij het zien van de foto’s: wij zijn weer veilig thuis, hoor!

The Mereenie Loop Road die wij rijden richting Alice Springs vraagt weer wat meer driving skills. Met de nodige putholes en wasbordjes is dit een superleuke afwisseling na die enorme vlaktes van de woestijn. Het heeft een paar dagen geleden geregend, maar het water blijftmet deze temperaturennatuurlijk niet liggen. En dan opeens is er die enorme plas! Na woestijn, droogte en een hoop stof dan toch nog één grote plas watermet modder. Tsja, je raadt het al…. Daar moeten we toch wel een beetje doorheen. En nog een keer, en nog een keer, en nog een keer. Heel even zien we een glimp van 2 kleine jongetjes, Loek en Arjen. Hihihi wat een lol!

De laatste twee dagen spenderen we in West MacDonnel Ranges NP. We genieten van niks doen, zwemmen in de verkoelende gorges die permanente meertjes hebben, beetje muziek luisteren en een dikke, vette hamburger op het terras bij Glen Helen. Glen Helenklinkt als een foute Amerikaanse soap-actrice maar het is een adembenemend mooie gorge. Kijk maar naar de foto's.

Ook hebben we op deze manier tijd om alle indrukken en belevenissen te verwerken van de afgelopen weken.Jeetje, wat een gave roadtrip hebben we gemaakt! In Alice Springs hebben we nog een dagje de tijd om de 2CV’s weer helemaal fris-en-fruitig te wassen, alvorens we ze naar het opgegeven adres brengen.

We zijn ruim op tijd op Airport Alice Springs voor de laatste stunt van onze reis, de terugreis naar Velp. Na 15.000 kilometer, 1 taxi-busje, 3 vliegtuigen, 2 treinen (waarvan eentje overvol met stinkende feestgangers op Nieuwjaarsdag 07.30u tussen Amsterdam-Zuid en Utrecht-Centraal),1 Seat Leon en 1 Seat Ibizaop Arnhem Centraal, 1 monster-potje-Catan-tot-de-veertien in Perth, 7 vliegtuigmaaltijden (respectievelijk koud zowel als warm) en 29u zijn we enorm blij dat we zókunnen aanschuiven bij het ontbijt van Harm en Claudi. Geweldig!