Die Inca´s kunnen er wat van!

Joehoe! Zijn we weer. Stiekem zijn we al in ons laatste land Ecuador, maar dit verhaaltje gaat nog even over Peru. Ik neem me voor om het eens een keer kort te houden...... kijken of het lukt.

We beginnen in de Sacred Valley, de vallei waar je doorheen reist als je vanuit Cusco richting Machu Picchu op weg bent. Je kunt ook hier al verschillende Inca ruines bekijken. Wij bussen eerst richting Pisac, waar we de middag besteden met het wandelen door de ruines daar. We doen luxe, laten ons met de taxi bovenop de berg afzetten en sjouwen vervolgens naar beneden. Het is een mooie site, en Karin ligt twee uur lang met de zoomlens in de berm op dé foto van een kolibrie te azen. En het is ‘er gelukt, zoekmaar eens in de laatste fotoserie. En we hebben nog meer geluk, want het is het weekend van carnaval. Het traditionele dorpje Pisac loopt helemaal uit en iedereen is dolblij. Wij ook, we hebben lekker wat te kijken en drinken een biertje met ze mee. Het is net Oldenzaal zo hier-en-daar.

De volgende dag reizen we richting Ollantaytambo, het laatste dorp in de Sacred Valley. Hier vertrekt de trein richting Machu Picchu, de enige manier om daar te geraken. De Peruaanse regering weet dit ook, en buit dit stukje spoor dus lekker uit. Per dag (in het hoogseizoen) bezoeken gem. 2.500 mensen de ruines. De treinrit is duur, het is laatste stukje omhoog de berg op met de bus is ook duur, de entree van de site is zelfs schreeuwend duur, een bakkie koffie daaro is duur, zelf een noodzakelijke sanitaire stop weten zeuit te buiten........ overal is het flink kassa! We zetten ons erover heen, we willen dit gewoon meemaken.

We staan ´s morgens vroeg op, 04.00u gaat het wekkertje. We willen nl. graag bij de eerste 400 bezoekers van de dag zitten omdat je dan een stempel kunt vragen die je nodig bent voor het beklimmen van Wayna Picchu. Dit is de hoogste berg van de omgeving en die geeft je een spectaculair uitzicht op Machu Picchu. En ook bovenop deze berg zijn er Inca ruines te vinden. Na in de rij te hebben gestaan voor het entreeticket, daarna voor ons busticket, toen voor de bus zelf, vervolgens voor de Wayna Picchu stempel en als laatste bij de entreepoort zijn we zo rond 06.30u op de site.

En we zien niks, ´t is dikke mist!

Hmmmm, hopen dat het snel wegtrekt. We besluiten meteen aan de klim te beginnen en dat is een goed besluit. We zijn na een uurtje boven, het is gigantisch steil. Als na een half uurtje uitpuffen de Machu Picchu langzaam tussen de wolken verschijnt, krijgen we een enorm YEAH gevoel. Wat is dit gaaf zeg, een superbijzonder uitzicht. Het verbazingwekende van de ruines komt pas echt naar boven als je de ligging in ogenschouw neemt, zo hoog in de bergen en zo moeilijk bereikbaar. Die Inca´s hebben echt een hemelse plek uitgezocht voor hun stad. Het is prachtig! Door de onbereikbare plek van Machu Picchu, is deze stad niet door de Spanjaarden ondekt toen ze Zuid Amerika veroverden zo rond 1500. Pas begin 1900 is er een Amerikaan geweest die de ruines ontdekt heeft. De stenen en de Inca huizen zijn dus niet voor de opbouw van de Spanjaarden gebruikt, en daar mogen we blij mee zijn. Dit is nl. de reden dat de ruines zo prachtig bewaard zijn gebleven en nog zo mooi intact zijn. We genieten volop, klauteren naar beneden en zijn tot een uurtje of 2 in de middag zoet met het in volle teugen genieten van al het moois. We wandelen verder naar beneden richting het treinstation, slapen een nachtje in een hostel en nemen de volgende dag de trein terug richting Cusco. We bussen direct verder naar de woestijn van Huacachina. Voor iedereen die twijfelt over Machu Picchu: it´s worth every penny!

Het is even een overgang, van de hoge bergen richting de bloedhete woestijn, maar het schiet wel lekker op zo. Huacachina is ook een bijzondere plek, een soort oase midden in een woestijngebied. Ja, het is er erg mooi, maar we hebben een beetje een shabby hotel en ook de tour die we boeken valt wat tegen. Met een zandbuggy cross je tegen de zandbult op en dan kun je met een soort sandboard naar beneden roetsjen. Klinkt leuk, maar binnen anderhalf uur worden we weer gedropt bij het hostel en we hebben een beetje een onvoldaan gevoel. De volgende dag lopen we zelf omhoog en kunnen op eigen tempo genieten van de woestijn en het uitzicht.

Verder is er geen fluit te doen in Huacachina dus we bussen weer verder, Huaraz staan er als bestemming op ons busticket,de Google Mappers onder jullie weten nu dat we hoofdstad Limalekker overslaan. Huaraz is een bergdorp dat ligt aan de voet van bergketen Cordillera Blanca. Deze bergketen is geen kattepis, 180 km. lang en met maar liefst 33 bergtoppen boven de 6.000 meter. Een serieuze bergketen dus! We pakken eerst even een dagje rust, en de volgende dag gaan we op weg naar een gletsjer op 5.000 meter hoogte. We doen weer luxe, en pakken de bus omhoog. De omgeving en de vallei is wederom prachtig (wordt het al eentonig?), we komen hele mooie Puya raimondii planten tegen en aan het eind van de vallei lopen we tot de sneeuwgletsjer.

Jullie horen het: wij genieten nog steeds volop!

Groeten in Nederland en tot gauw,

Arjen en Karin

Vanuit Bolivia via Titicaca naar Peru!

Hallo lieve weblogvrienden,

Bedankt weer voor de leuke reacties op de vorige 4 verhalen, jullie genieten van onze foto's en de verhalen en wij weer van jullie reacties daarop! De bal is rond, iedereen tevreden. Speelden de laatsteverhalen van dit avontuurlijke duo zich nog af in Bolivia, inmiddels zitten we al weer meer dan een week in Peru. Niet zonder een afscheid (afschijt) in steil van Bolivia....driedagen ziek boven de pot gehangen in Copacabana! Nou ja, terug in Vjenne City maar eens een algehele check-up aanvragen bij Dokter Ter Horst...... Lijkt ons geen overbodige luxe!

Lake Titicaca ligt precies op de grens tussenPeru met Bolivia, en is volgens onze reisgidshet hoogst gelegen navigeerbare meer ter wereld. Een wát voor eenmeer? Een navigeerbaar meer, geen idee wat dat betekent. Wat mij betreft is elk meer navigeerbaar, noord zuid oost en west vind ikniet al te ingewikkeld. Misschien kunnen Jikke en Dimitri met hun nautische ervaring uitsluitsel bieden over deze term, jullie wonen tenslotte op een woonboot dus zouden alles van meren en wateraf moeten weten, hahaha....!

Navigeerbaar of niet,het Titicaca meer is prachtig. Gelegen op 3.800 meter boven de zeespiegel en meer dan 8 duizend viekante kilometer in oppervlakte. Helder blauwmaar ijskoudwater. Bijna alle toeristen doen het meer aan, vanaf de Boliviaanse kant zijn er twee eilanden gemakkelijk te bereiken namelijk Isla del Sol en Isla de la Luna. (Voor de niet Spaanstaligen onder u: het eiland van de zon en het eiland van de maan.) We kopen twee tickets voor de boot naar Isla del Sol, kosten twintig Bolivianos voor eenretourtje, das twee euro. Oh denk ik nog, dan zal dat eiland wel dichtbij de kust liggen als het maar een euro per enkele reis kost. Foute gedachte, het openbaar vervoer in Bolivia is nou eenmaal spotgoedkoop en voor die ene euro zitten we gewoon meer dan twee uur op de boot te koekeloeren. Mijn commerciele ik komt bovendrijven, en ik zie me al een speedboot-lijndienst opzetten die misschien vijf keer zo duur is maar danook vijf keer zo snel. Móet een succes worden denk ik, iemand geinteresseerd in de rechten van dit idee?

Na twee uur varen komen we aan, en het was elke minuut van de tocht waard! Prachtig eiland, rots- enheuvelachtig en het doet zijn naam eer aan want het is er lekker zonnig.We zijn de zonnebrand vergeten en dusaan het eind van de middag ruimschoots verbrand.We hebben gelezen over een wandeling van het noordelijke punt naar het zuidelijke punt. Lijkt ons wel wat, schijn je een uurtje of drie/vier mee zoet te zijn. Op het noordelijke punt liggen Inca ruines uit de vijftiende eeuw, pikken we ook direct even mee. Er wonen 800 families op het eiland, en ze levenvooral van hun agrarische activiteiten, verder nog een beetje visserij en danhet toerisme,wij dus. . De wandeling is prachtig maar ook een beetje aanpotenwant de schipper heeft slechts zes keer verteld hoe laat hij met zijn bootje weer naar mainland vertrekt. En hij keek er heel bloedserieus bij dus ik denk niet dat ie gaat wachten op twee treuzelende Hollanders. Maar we halen het gelukkigruimschoots, hoeven niet te zwemmen maarhebben zelfs nog tijd voor een frietje mayonaise. Zo, lokale bevolking ook weer een beetje gesponsord.

Nadat we in Copacabana terug zijn, kopen we bustickets naar Puno in Peru.Bedankt Bolivia, adios en wellicht tot ziens, het was fantastisch! Ook vanuit Puno in Perudoen we nog een uitstapje naar het Titicaca meer, dit keer naarde drijvende rieteilanden van de Uros indianen. Geinig en ingenieus gebouwd, destijds om de Inca's te onvluchten die op het vaste land heerstten. Tegenwoordig is het vooral een toeristische attractie. Maar die Uros indianen weten er een leuke show van te maken en wie zijn wij om daar niet van te genieten. Puno vinden we verder niet zo interessant en we nokken 'em snel richting Arequipa.

Arequipa is een leuke, ontwikkelde stad (de op een-na grootste van Peru). We bezoeken hetSanta Catalinaklooster, eigenlijk een soort dorpje opzich compleet met steegjes, huisjes en een begraafplaats. Indrukwekkend. Ook bezoeken we het museum waar normaalgesproken Inca-ijsmummie Juanita tentoongesteld wordt. Nu even niet, Juanita is in de plaatselijke universiteit voor onderzoek. Maakt niet uit, het museum is interessant genoeg en verteld ons van alles over hoe de Inca's in hun tijd jonge kinderen offerden aan hun goden. Ze liepen naar de hoogste berg die ze konden vinden in de omgeving (hoger dan 6.000 meter), en daar werden de jonge kinderen geofferd samen met lama's en allerlei kleine sierraden en potterij. Beetje gruwelijk idee, maar vanuit hun perspectief was het een uitverkoring als jóu dochter of zoongeofferd werd. Juanita is zeer bijzonder in haar soort, want zeer goed bewaard gebleven in de koude sneeuw boven op de berg.Ze is een interessante vondst voor de wetenschap.

Waarvoor we eigenlijk naar Arequipazijn gereisd is de Colca Canyon. Twee keer zo diep als de Grand Canyon inAmerika, en een goede plek om de Andes condor te spotten. Ook in dezecanyon zijn deInca's actief geweest, en veel van de huidige bevolking kleed zich traditioneel en leeft nog volgens oude tradities. Ook gebruiken ze nog steeds de Inca terassen voor hun eigen landbouw, het geeft een mooi beeld in de canyon.We slapen in een leuk familie-hosteltje inklein dorpje Yanque. Het is erg gezellig met de familie, lekkerkneuterig. Ze hebben veel diertjes zoals cavia's, kippen,een poes met jonge katjes, eendjes etcetera.´'t Is net de tuin van Jan Willem! Moeders kan heerlijk koken, maarwe komen er wel achter dat de meeste diertjes bij moeders in de pan belanden! Van de katjes weten we het niet zeker, maar op een gegeven moment liggen er afgehakte cavia-hoofdjes in de wasbak uit te lekken. Blegh!

We bezoeken het uitkijkpunt voor deAndes condorde tweede dag datwe in de canyon logeren. Beetje spannend, want om ditgigantische beest te spotten moet jemet de weersomstandigheden geluk hebben. Het beest kan namelijk prima een dagje zonder eten en om zich door de luchtte bewegen heeft het warme luchtstromen nodig. Is het slecht weer, blijft ie gewoon een dagje op zijn honk. Gelukkig hebben we geluk en is het stralendzonnig weer de ochtend dat wij het uitkijkpunt bezoeken. Een kwartiertje zien we niks maar dan in de verte ineens een zwarte stip. Binnen mum van tijd is ie dichterbij en onderscheiden we inderdaad deAndes condor. Gigantisch, wat een beest! Spanwijdte van drie meter, niet normaal. Karin heeft'em er weer goed opgekiekt dus hij staat ertussen bij de foto's.We maken verder een mooie wandeling en bezoeken nog een zwembad dat gevuld wordt met natuurlijk water vanuit de vulkanische omgeving.Lekker warm!

Inmiddels zitten we in Cuzco, ook weer een leuke stad. Toch genieten we meer van de natuur en de landelijke omgevingmerken we,dus na twee dagen Cuzco vertrekken we morgen al weer. We hebben nog maarvijf weken tot ons vliegtuig vanuit Ecuador vertrekt dus we moeten opschieten!

Wel doen we een erg leuke workshop in Cuzco, in hetplaatselijke chocola museum.Het museum isnét geopend vorige week en we zijnpas de tweede workshop groep. We leren alles over het proces vanaf de cacao-boom tot aan de reep bij Fikkert in de C1000. Ook bereiden we onze eigen chocolade-reep. Wat zeg ik, chocolade-repen! Voor mijn gevoel hebben we beide wel driekilo chocola.Het is heerlijk maar veel te veel, we besluiten een rondje te lopen door de stad en er zijn heel wat zwevers en daklozen een dik stuk chocola rijper!De meeste werden er dolgelukkig van, en het geeft ons een beter gevoel danalles zelfop te eten.

Morgen gaan we richting de Sacred Valley, enook staatMaccu Picchu op het programma een van de aankomende dagen. Hoogtepunt van menig Peru-ganger, we zijn razend benieuwd!

Tot de volgende keer!

Liefs Arjen en Karin

P.S. Gemerkt dat er weer nieuwe filmpjes online staan?

Hoofstad La Paz en de natte pampas

Voor wie de tel kwijt is (berijpelijk), de afgelopen twee dagen hebben we vier nieuwe verhaaltjes geplaatst. Én, met dank aan Ben van Doorn en Alie Aman, ook nog eens vier nieuwe fotomappen! We hebben nu weer fotoruimte genoeg mensen, hiermee gaan we het wel redden tot begin april. Doe het verder rustig aan, lees elke avond voor het slapen gaan één verhaaltje en bekijk een fotomapje, en voor je het weet ben je weer bij. Voorlopig houden wij ons wel weer even gedeisd.

Hier verhaal nummero vier:

Ondanks het trage internet komen we er via Facebook toch achter dat Guatemala-vrienden van het eerste uur Jeske en Martijn in de buurt schijnen te zitten. Zij reizen een andere route dan ons,zijn vanaf Centraal Amerika naar Peru gevlogen en reizen vervolgens zuidelijk. Afspraakje is snel gemaakt, we zien elkaarom 19u bij Café Sol y Luna in La Paz. Hetklikt als vanouds en we besluiten samen wat plannetjeste smeden.

Tot voorkort bestond het wegennet van Bolivia meer uit onverhard dan verhard wegdek. We komen hier al iets mee in aanraking in Zuid Bolivia maar eigenlijk valt het ons allemaal nog best wel mee. Moeten ze eens in Suriname kijken, daar hebben ze helemaal geen wegen! (Haha, geintje, meelezende Surinamers.) Toch ligt 'the most dangerous road in the world' in Bolivia, vanaf La Paz richting Coroico. Feitjes? Één baan voor stijgend en dalend verkeerd, volledig ongeasfalteerd en3.600 mtr. hoogteverschil overbruggend gedurendezo'n 60 km. Oja, en vergeet niet dat het woord vangrail niet in het Bolviaanse woordenboek te vinden is.....Er doen verschillende verhalen de ronde, maar de wegkostte aan gemiddeld 300 mensen per jaar het leven.Kostte, wantsinds 2008 is er op dit traject de langverwachte asfaltweg geopend. Sindsdien is het een topattractie onder backpackers, want voor zo'n 30 euries word je met een busje naar boven gebracht en kun je opeen mountainbike volgas naar beneden denderen. En aan het eind is er lunch eneen zwembad, als je het overleefd.Leek ons Hollanders wel wat natuurlijk, dus snel geboekt voordat het thuisfront er lucht van kreeg! Karin en Jeske houden weliswaar niet echt van fietsen maar schijnbaar hoeven we niet mee te trappen, dus ook de meiden doen mee.

Naast ons vieren zit er nog een Argentijn inons busje, en die is meer waaghals dan wij vieren bij elkaar.We hebben geen telefoonnummer van zijn moeder inBuenos Aires, dus ik hoop maar dat ie het haalt. Het regent pijpenstelen,hadden we al gezegd dat we weer eens een regenseizoen meepikken? De zomers hier zijn nat, en de winters droog. Verdorie, draaienze net die seizoenen om hier aan deze kant van de evenaar en zitten we dus in februari in de natte zomer! Nou ja, spectaculair was het toch al dus dat je geen hand voor ogen ziet maakt niet veel uit. Het eerste stuk is op de nieuwe asfaltweg en het is echt zeiknat. Blegh!Wie had bedacht dat dit leuk is? Hoe verder we dalen, hoe beter het weerwordt. We zien steedsmeer van de omgeving, fietsen door eenprachtige vallei. Het ongeasfalteerde stuk van de route is eigenlijk leuker en ook veiliger, de snelheid is lager, het zicht mede daardoor beter en er is geen ander verkeer meer op de weg. Maar het regent nog wel steeds.....

Landslides zijn een begrip waar we ook in Guatemala al kennis mee hebben gemaakt. Door de enorm steile hellingen langs de kant van de weg, en het ontbreken van goede stut-technieken, heb je de kans bij extreme regenval dat de aarde gaat glijden. Als je pech hebt fiets je net onder een landslide (auw!), als je geluk hebt zie je het voor je gebeuren. Wij hebben geluk, en staan met alle andere fietsertjes en busjes te kijken naar grote hoeveelheden aarde en stenen die op vijftig meter voor onze neus naar beneden zeilen. Ook de Argentijn zag ' em aankomen, en we lassen een pauze in. Half uurtje later is de landslide gestopt, en de Bolvianen beginnen direct fanatiek te scheppen om de weg weer vrij te maken. Wij kunnen ook verder en beginnen aan het laatste stuk van de afdaling. Ik breek nog even mijn zadel af ('Ik weet echt niet hoe het kan, meneer de gids! Hij brak gewoon af....'), Martijn gaat onderuit en trapt door zijn remblokken heen, de Argentijn is pijlsnel uit zicht,maar iedereen komt veilig beneden. Het zwembad is heerlijk, denken we, maar niemand springt erin. Het is regenseizoen,weetje nog? We zijn al zeiknat. De lunch is wel goed.

Nog niet genoeg hebbend van ons oude vertrouwde,Nederlandse gezelschap, doen we nog een activiteitje samen. Een pampas tour. Een wat-voor-een tour? Een pampas tour. Pampas is simpel gezegd,een nattig stukje land. Vervoersmiddel zijn bootjes, en de toerist die erdoorheen vaart is op zoek naar wildlife. De muggenbulten nemen we voor lief. De pampas tour vertrekt vanuit Rurrenabaque, zo'n22 uur bussen (kosten: 8 euro) of 40 minuten vliegen (kosten: 60 euro)verderop. We kiezenvoor luxe, en pakken het vliegtuig. Vanaf het hoogstgelegen internationale vliegveld ter wereld (4.061 mtr. boven zeeniveau) vertrekken we.Het temperatuurverschil tussen La Paz en Rurrenabaque is niet mis, maar iedereen trekt wat uit en we overleven het. Ook de 4x4-rit van drie uur (onverhard,hobbel-de-bobbel) overleefd iedereen, alhoewel mr. Hernia hier en daar wel weer om de hoek komt spieken. Karin heeft het zwaar.....

Maar depampas is geweldig. Het doet ons af-en-toe wel denken aan de jungle in Suriname, of Caño Negro in Costa Rica, maar het is toch weer spectaculair anders. Naast ons viertjes delen we de boot met Hobbit uit de States,Johanna en Julia uit Zweden en Joost uut Rotjeknor. Het eerste beest dat we spotten is een paradijs vogel. Karin wringt zich in alle bochten om ‘em erop te kieken, blijkt vijf minuten later dat dit zo'n beetje de meest voorkomende vogel in dit gebied is. Geen nood dus, foto-oppertunities genoeg. We zien gigantisch veel dieren, kijk de fotootjes er maar eens op na. Het is werkelijk overweldigend, Karin is in der nopjes met haar camera en ik ben blij met mijn pas-aangeschafte verrekijkertje! We spenderen hier in totaal twee dagen en twee nachten, en hebben het helemaal naar onze zin. Het potje voetbal met zo'n twintig andere backpackers in een ander, zij het modderig, hoogtepunt!

Terug in La Paz, na een turbulend 40-minuten-durend vluchtje nemen we afscheid van onze Brabantse vrienden voor het leven. Wij gaan via het Titicaca meer naar Peru (waar we inmiddels al zijn aangekomen), zij gaan zuidelijk richting Chili.

Zo, dit was ‘um voorlopig. Wij gaan een broodje eten hier in Arequipa. Tot de volgende villa!

Liefs Arjen en Karin

De mijn in! (Potosi in Bolivia)

Zijn we weer......

Rondreizen isecht een pretje hier in Bolivia, wat een fantastisch land is dit zeg. We zijn nauwelijks onder de 3.000 mtr. boven zeeniveau geweest, alles is hier high altitude. Over het tripje van Tupiza naar de Salar de Uyuni heeft ons Karina iets leuks getikt, ik begin even in Potosi.

Eigenlijk best een zielig verhaal, Bolivia is namelijk straatarm maar voor hetzelfde geld had het stinkend rijk kunnen zijn. Het schijnt dat het land rijk is aan allerlei grondstoffen, maar een paar verkeerd getimede oorlogen (is een oorlog ooit goed getimede?) en Bolivia was zijn kustprovincie kwijt. Geen kust, dus geen haven, dus geen goede exportmogelijkheden voor alle grondstoffen. Peru en vooral Chili zijn er flink beter van geworden schijnt.

Potosi is een stad gelegen op 4.200 mtr. boven zeeniveau, en het ligt aan de voet van de berg Cerro Rico (wat zoveel betekend als Rijke Berg). Vanaf de 15e eeuw werd erbegonnen met mijnactiviteiten, zilvererts.In de 17e eeuw kon deze Boliviaanse stad qua rijkdom zich meten met London, Parijs en New York! Nu is het gemiddelde Boliviaanse stad waar nog steeds alles draait om de Cerro Rico. In de berg wordt nog steeds flink gemijnd, en tegenwoordig kunnen toeristen een rondleiding krijgen. We hoorden er al veel over onderweg van medereizigers (niet geheel gevaarloos en zéér claustrofobisch!). Beetje dubbel gevoel krijg je er wel bij, veel jonge gasten (12 jaar) werken noodgedwongen 8 uur per dag ondergronds, en dan komen wij leuk met ons rugzakje en compactcameraatje een beetje 'aapjes kijken'. Toch besluiten we te gaan,het lijkt ons een bijzondere ervaring en bovendien krijg je tijdens de rondleiding de kans om iets terug te doen voor de mijners.

Voorafgaand aan de tour krijgen we beschermende kleding (helm incluis) aan. Geen overbodige luxe blijkt later, de mijn is niet gebouwd op een 1,92 mtr. hoge Arjen. Daarna bezoeken we de mijnwinkeltjes waar we presentjes kopen voor de mijners. Dit is een beetje het goedmakertje voor het feit dat we hun op deze ellendige werkplek gaan bezoeken. We kopen dynamiet, limonade, beschermende handschoenen en Coca-bladeren. Deze bladeren (waar ze ook, nietverder lezen moeders,Cocaine van maken) kauwen de mijners de hele dag door. Houd je fris zeggen ze, en helpt tegen de hoogteziekte. (IJle lucht hoor, op bijna 5.000 mtr.!) Daarna met het busje naar de mijn, en na wat final instructions gaan we naar binnen.

Oef! Valt dat ff tegen! Bijna constant gebukt lopen en de lucht is erg ijl, maar ook stoffig. Zonder hoofdlamp zie je geen hand voor ogen. Van nood beginnen we ook maar op Coca te kauwen.... Placebo-effect of niet, ik vind het heerlijk en het helpt als de sodemieter. We gaan de mijn 400 meter in, en zakken dan een niveautje af naar beneden. Kruip-door-sluip-door, op de knieen tijgerend. We komen verschillende mijners tegen. Op de hoofdgangen naar buitenliggen rails, en op een gegeven momentdenderen er met hoge snelheid drie van die karretjes met opbrengstnaar beneden. Voor mij was het gewoon puin, maar het zal wel waarde hebben gehad. Nog een niveautje lager bezoeken we een mini-mijntje in privé-bezit. De meeste mijners werken 'in dienst van' een cooperatie, maar dit mijntje isdusfamiliebezit. We ontmoeten een veertienjarige gozer die al twee jaar in de mijn werkt. Zijn vader had de mijn gekocht maar is overleden, en zijn broer is van het type luiwammes. Hij staat er dus alleen voor om de familie-investering uit te buiten. Ontroerend, hartverscheurend, brok-in-de-keel, vreselijk, vul de superlatieven maar in. Op die leeftijd zat ik (onsuccesvol)achter brugklas-vriendinnetjes aan te vangenen deze jongen leeft meer onder dan boven de grond. Pardoes geven we alle meegebrachte cadeaus aan hem, de hele groep is danig van slag. We verlaten de mijn, de hele middag hebben we nodig om fysiek en mentaal bij te komen van het avontuur.

Na Potosi bussen we naar Sucre, leuk koloniaal stadje op 2.900 mtr. boven zeeniveau. Feitelijk is dit de hoofdstad van Bolivia, maar praktisch gezien is dat nog steeds La Paz.In Sucre doen we niet veel. We zitten samen in het hostel met Anna en Matt en Jonh en Penelope van de Adventure Car. John en Penelope zijn 60+, dus voor wie dacht dat dit iets is voor jongelui komt hier bedrogen uit. Ben, Jenny, René, Truus, buurtjes, collega´s, wie het wat lijkt zo'n reisje als dit: het kan dus! We gaan elke avond samen lekker eten bij café Joyrideen we maken een stadswandeling onder leiding van een gids van Café Amsterdam. Voor wie ooit naar Sucre gaat,is dit een aanradertje! Ook bezoeken we een leuke zondagmarkt in de omgeving. Na drie dagen pakken we de nachtbus en sjeesen richting La Paz.

Salar de Uyuni tour in Zuid-Bolivia

8:30u vertrek vanaf ons hostel. Zoals we al vaker tijdens deze reis hebben gemerkt, komt niemand op tijd en is het helemaal niet gek als je een half uur of soms zelfs een uur later vertrekt. Niemand die zich dan druk maakt van de locals. Dit keer hebben we geluk en zijn we allemaal optijd klaar. Alleen onze kokkin moet op 't allerlaast nog ff een dozijn eieren in de klep er bij proppen. Weten we gelijk wat we de komende dagen eten: ei.

We hebben gisteravond al kennis gemaakt met onze mede Salar Tour reizigers. Michael en Serena, een leuk setje. De een uit Oostenrijken de ander uit Singapore. We vertrekken dus redelijk op tijd en we hebben er allemaal zin in! Onze driver Henry en onze kokkin Modesta, 2 echte Bolivianen met bolhoed en vlechten helemaal compleet en de 4x4 zit vol. In de auto staat de lokale muziek opvolume-standje voluit en voorin wordt er meegezongen. Ons lukt dit nog niet maar na 4 dagen kennen wij toch ook een heel aantal Boliviaanse hits, Somos Bolivianos... lalala mi corazon.... en zo verder jullie snappen het wel.

We hebben 3 dagen autorijden voor de boeg.We rijden het dorp uit en het is gelijk mooi. Eerst langs de vuilnis (zie vorige verhaal) en dan links af bij die enorme berg. De wegen zijn hier voor mijn gevoel niet altijd duidelijk, het zijn sowieso allemaal onverharde wegen. En ik zie niet altijd de richting waar in die gaat, het is soms zo breed en wijds en met niet meer zichtbare sporen van de voorgaande 4x4. Maar gelukktig weet Henry wel de weg, denken we.....

In de middag lunchen we in de middle of nowhere. Zowaar een heerlijke luch, al voorbereid vanochtend hééééél vroeg door Modesta in een prachtig landschap waar ineens een groep schapen ons voorbij komt lopen. Onderweg komen we meerdere andere 4x4 Salar Tours tegen. Met 1 auto hebben we wat contact. Hierin zitten John en Penelope, en Matt en Anna. Leuke luitjes. Bij verschillendestops komen we ze tegen, óf omdat we lunchen, óf omdat hun auto het niet meer doet,óf omdat zevast zitten..... haha, wij noemen hun de 'adventure car' wanthij neemt overal net de verkeerde route of het modderigste pad. Ik vraagaanHenry waarom de auto niet achter ons aan reed inplaats van in dat gat te rijden en vast te zitten? Zegt Henry zo iets van¨ach, hij weet niet beter, doet tie altijd..¨ Jaja. Gelukkig hebben wij Henry, nou ja gelukkig.... hij is desloomste, voorzichtigste en het zachts gekookte eitje van alle Salar Tour drivers. Hé,maar'veiligheid voorop!' zeggen wedan maar als de rest ons voorbij scheurt!

We rijden dieeerste dag 12 uur!! Pfff, dat was wel eenlange rit zeg. We rijden onder andere door de Quebrada van Palala,door erosie gevormde rotsformaties.Gelukkig mochten we overal stoppen waar we wilden voor foto´s ofbaño naturales.Serena en ik hebben zelfs in eensoort van stenen lama-afrasteringvan de lama´s geplast!! Hihi. Zullen ze niet helemaal snappen die niet-lama-luchtals die beesten 's avond in hunhok komen, hihi.Die kwamen we overgens regelmatig tegen onderweg net zo als hoge sneeuwtoppen, vacuña's, geiten, schapen, adembenemende landschappen en helekleine dorpjes met 4 huizen en tig lama's.Het was echt prachtig. 's Avonds eten we een heerlijk avondeten met groetesoep, aardappels, groentes, rijst en natuurlijk eieren. Heerlijk en dat allemaal klaargemaakt op 1 vuurtje door Modesta. We spelen nog een paar potjes Kaka Hedi tot we stijf staan van de kou! We kruipen onder onze 6 wollen dekkens, met z'n tweeen in een 1-persoonsbed want ik kreeg het zelf met iso-legging en lange mouwen niet warm.

De volgende ochtend zit het ijs op de ramen. Op deze hoogvlaktes kan het 's nachts behoorlijk vriezen. Het kan wel tot -25 worden in de winter. Gelukkig is het nu hier zomer en wordt het misshien alleen maar -15.....

Dag 2 is wederom betoverend. We rijden weer door prachtige landschappen en komen aan bij Laguna Verde. Een groot meer dat van kleur veranderd. Dit komt door de combinatie van de zon en de hoge gehaltes van arsenicum en magnesium in het water. Echt supermooi. We zijn getuige van deze prachtige betoveriing. Alle andere tour 4x4's rijden al weer weg maar onze gids zegt dat het de moeite waart is om nog even te blijven. En dan ja hoor, ver achterin komt de hel blauwe kleur! Arjen wil mij eerst niet geloven. Ik enthousiast! Ik ziet blauw bewegen!!! Ach nee, dat kan niet joh.... Nou mooi wel dus. 20 minuten later is het helemaal aqua blauw. Super gaaf om dat langzaam te zien gebeuren.

Volgende stop zijn de warmwater geizersop 5.000 meter hoogte. Hier zwemmen we in het superwarme water van 33 graden en hebben wederom een heerlijke lunch. Wel moet je je dan afdrogen in de vreselijke kou!! Pfff uit het water is geen pretje. Kun je wel snappen dat deze kouw-kleum daar even moeite mee had. Neee ik wil niet uit het water!!!! Zag me al weer helemaal voor zoals ik vroeger niet uit bad wou. We zien verder nog hele mooie hoge vulkanen. Bijvoorbeeld de Licanabur van 5.868 meter die de grens aan geeft tussen Chilli en Bolivia.´s Avonds na het eten en heel wat potjes Kaka Hedien warme thee, vallen we voldaan in slaap onder onze 5 wollen dekens met onze iso-kleding. Jeeuh, hadden we die toch ook niet voor niks al een half jaar in de tas.

Dag 3 is de dag van de flamingo´s. Er leven er in dit gebied (National Reserve Eduardo Avaroa) 3 soorten.De Chileense-, de Andes- en de James-flamingos. Ik weet niet wie welke welke is, ligt aan de snavel en de grootte, maar we zien er héééééél veel. Het is mijn allernieuwste, favorietste dier ooit! (Gisteren was dat nog de lama.......)Zouden ze het in nederland ook goed doen in de achtertuin?? Samen met een paar lama's, lijkt mij wel gezellig! Laguna Colarado ziet helemaal dieprood van kleur, heel bijzonder. Dit rode komt door de chloorbacterien in het water. Jaja, dat zeggen ze dan of lezen we later op Wikipedia. Maakt mij niet uit wie of wat het veroorzaakt, houden zo, wanthet ziet er prachtig uit met de roze flamingo's!

Verder rijden we ook nog door het gebied Sol de Mañana Geysers. Dit is een gebied met allemaal vulkaanische modderpoelen. Op het moment dat wij er rond lopen begint het net te regenen, wauw weer een magisch moment. Doordat de regen op de hete aarde valt, en in de hete modderpoelen (90 graden),komt er heel veel stoom! Er hangt een vage mist om het gebied. ´s Avonds slapen we vlakbij de zoutvlakte in een zouthotel. Het is helemaal gebouwd van zoutblokken. Alles van het in- en exterieur isvan zout. Heel genig. En wat grappig is, zout issoleerd, dus als de deur dicht gaat hoor je niks meer van buiten en het is niet zo koud. ´s Avonds eten we heerlijke lasagne. Ik weet op dat moment alleen nog niet dat me dit weer diaree opleverdmet 2 dagen buikkrampen en wc bezoek.

Dag 4: de dag van de zoutvlakte! En dan na 4 dagen genieten vanmooie landschappen, gezellig cocabladeren sabbelen met Henry en Modesta, lachen met Serena en Michael en buikpijn van de uien, rijden we eindelijk de zoutvlaktes op! Wacht, moet eerst ff achter dit bultje zout zitten.... ja reizigersziekte nummer 1: diarree. Maar het mag de pret niet drukken(drukken is niet nodig....)
De zoutvlaktes hebben een oppervlakte van 11.000 vierkante kilometer. Het zijn de opeen na grootste van de wereld. Het strekt zicht uit zover je kan kijken. Hopelijk weet Henry de weg want je raakt hier heel je gevoel van richting en orientatie kwijt. Hij rijd wel heeel voorzichtig en langzaam, hmm.... De zoutvlaktes bestaan uit 11 aparte lagen met een dikte tussen de 2 tot 20 meter. Het is het grooste reservaat van mineralen zoalslithium, magnesium, potassium, stikstof, fosfor en borax ter wereld. Als Bolivia wat slimmer was geweest zouden ze er zelf ook wat meer aan verdienen. Maar helaas. En als ze niet oppassen wordt het strakt door anderen landen (US) overgenomen en misschien is er dan over een paar jaar niks over van deze prachtige natuurreservaten. In de maand november wordt er bijvoorbeeld gebroed door de flamingo's. Als andere landen het delven van zout grootser aan gaan pakken dannu, waar moeten die flamingo's dan heen??

We lunchen aan de rand van de zoutvlakte. Hier kom ik er wederom achter dat baños naturales heel populair is. Ik loop wat rond met mijn camera, moet zef ook ff achter een bult zout neerhurken. Loopt daar een Boliviaanse vrouw die gewoon neerhurkt en tegen ons begint te praten. Wat nou, achter een struik of bult zout? Gewoon waar je zin aan hebt midden op straat....! Na de luch moet ik nog 2 keer toegeven aan hevige buikkrampen en wc bezoek.Wederombaño naturales want de wc die ze hebben is niet om over naar huis te schrijven.Heerlijk dat reizen....

We eindigen in Uyuni op het treinenkerkhof. Misschien is het ooit een aantal jaren geleden prachtig geweest, al die afgedankte wagons maar nu ligt er zoveel afval!! Das toch wel een terugkomend iets op reis. Afval. Ze weten gewoon niet wat ze er mee moeten. Maar prullebakken en een ophaaldienst is toch niet zo moeilijk?? Het afval verzamelen op 1 plek dat lukt sommige dorpen dan nog nét maar de verwerking..... Dit vindt ik soms wel lastig. Je gaat bijvoorbeeld op jungle tour in Suriname, 3 uurop eenboot van de bewoonde wereld. Maar wat doen ze met het afval dat je daar achterlaat?? Ja, precies. Dat wordt dus een eindje verder op in de jungle gegooit. Jammer. Maar wat moet je dan, niet op jungle tocht gaan? Soms wel lastig hoor.

Maar wij nenem afscheid van onze nieuwe vrienden van de Salar tour. We beloven plechtig bij Serena in Singapore langs te komen..... Was weer een super belevenis! Op naar het volgende avontuur, Potosi!

Pffff 't is wel een lang verhaal geworden zeg, sorry hoor!! Maar zo ben ik straksthuis niet een jaar lang verhalen aan 't vertellen als we der weer zijn! ;)

Boliviaaaaa!!!

We lopen wat achter met weblog verhaaltjes dus daarom nu even met terug werkende kracht onze Bolivia avonturen. In Bolivia was zo sloom en onstabiel internet dat jullie dit nu nog te goed hebben.

Ja, daar zitten we dan in de super de luxe nacht bus van Salta naar de grens met Bolivia (Villazon). Zo'n luxe nachtbus hebben we nog nooit gehad. Full cama noemen ze dat, stoelen kunnen helemaal achterover en we kregen een dekentje!! Wauw luxe maar daarbetalen we dan ook voor hoor. En jaja, wisten wij ook niet maar we kregen een maaltijd! Wij net dikke pizza zitten eten voor dat we instapten!! Haha, maar jah wij Nederlands als we dan zijn slaan een maaltijd ook niet af, kom maar op en schuif maar door!

De grens is altijd afwachten en ook wel een beetje spannend. Je weet nooit wat ze allemaal van je willen. De grens zit helaas nog dicht om 6 uur 's ochtends, uurtje wachten dan maar. We staan wel mooi vooraan in de groeiende rij wachtenden. Voorons een gezin uit Boliviaof Argentinie(weet ik niet zeker) maar ze komen het land niet in, er is iets niet goed met hun paspoort!!!! Nou ja dan wij dus, Europees paspoort heeft zo zijn voordelen! 2 dikke stempels erbij en we zijn Argentinie uit! Makkie was dat, nu nog Bolivia in..... Lekker Boliviaaans is het de laaste uren al geworden, dametjes in klederdracht, rotzooi op straat, krakemikkige huisjes en veel mutsen en wollen kledingverkoop. Ook het douane hokje is lekker Boliviaans en logisch. Not dus. Ze hebben 1 hok met 2 balies voor het land in en uit en dan 1 kleine deur waar idereen dus in wil!! Pfff vrouwen met heel hun maandelijkse boodschappen op de rug, backpackers met hun hebben en houden. Maar 't is 1 stempel en een formuliertje invullen en we zijn binnen!! En het kost ons niks!! Heel fijn. Als we een VS paspoort zouden hebben was dit wel anders, die betalen maar liefst 135 US dollar!! Bolivia en de VS zijn niet echt dol op elkaar, lang leve de erfenis van George Bush.

Van de super de luxe bus stappen we dan nu in de meest lokale bus die er maar is, of nou ja, er is eigenlijk niet anders...... We zitten tussen de heerlijk ruikende Bolivianen en de ramen kunnen niet dicht maar geeft niet, we wilden avondtuur en tis hier helemaal niet koud hoor!! Brrrrr.... We zijn gelijk in Bolivia zoals je dat zou verwachten. Prachtige vrouwen in klederdracht, lange vlechten, bolhouden, gekleurde draagdoeken. Maar ook onverharde wegen, rommel op straat, armoedig, oude stinkbussen. Maar hé, we zijn in Bolivia!

We pakken dus een oude stink bus richting Tupiza, klein stadje paar uur over de grens. We komen door prachtige landschappen over de hobbel weg en door mooie kleine dorpen van slechts een paar huizen en een paar lamas!! Jawel, lamas!! Wat een leuke beesten. We komen er achter dat heel Bolivia aan baños naturales doet!! (wc op straat) Pfff het stinkt overal naar pies. Als een kind moet plassen dan trekt moeders gewoon de broek naar benenden en plassen maar, leuk naast waar jij staat. Nu moet ik zeggen dat wij in dit land ook erg fan zijn van baño naturales. Tsja sorry, maar het santirair laat erg te wensen over.

We komen na een prachtige rit heerlijk ruikend aan in Tupiza. We hebben een hostel geboekt via hostelbookers online en ze verwachten ons dus al. Ons kamertje met mega bed en 5 dekens is heerlijk. We hebben ook een privé badkamer, jaja wij doen ook wel eens luxe! Maar je kan bijna op de wc gaan zitten douchen zo ruimtelijk is het,alles zeik-nat maar wel lekker warm.
We tjekken het dorp uit, genieten van een leuke wandeling in de omgeving. Hier ontdekken we ook wat ze doen met het afval uit het dorp. Rafijn na rafijn ligt vol..... veel plastic en ja dat vergaat niet in de natuur. Gelukkig houden ze het wel bij 1 stuk van dit mooie gebied en zijn we er met iets minder dan 10 minuten door. De rest is prachtig!
Boliva staat bekend om zijn mega grote zout-vlaktes en de tour die hier heen gaan, natuurlijk willen wij dit niet missen en gaan op zoek. We zitten in Tupiza goed met een tour boeken naar deze zout-vlaktes. Op elke hoek van de straat zit een touragency. Wij boeken bij ons hostel een 4x4 tour van 4 dagen met driver en eigen kok voor 4 personen, nu maar afwachten wie die andere 2 zullen zijn.

Wordt vervolgd......

PS Alie, superbedankt voor de extra fotoruimte!! Dankzij Alie weer meer foto´s! Bedankt!!

Liefs Arjen en Karin

Met de wagen door Noord-Argentinie

Ik heb net gelezen dat Karin schijnbaar verliefd wordt op leuke steden en BBQ´s, maar gelukkig heeft Argentinie ook genoeg in petto voor stoere mannen die van een potje sturen houden! Via andere weblogs en ons reishandboekje komen we op het idee om een auto te huren voor een paar dagen, om de omgeving van Saltain Noord-Argentinie te verkennen. Het autootje is snel geregeld, de verhuurbedrijven zitten met bosjes naast elkaar in de stad. Goed voor onze onderhandelingspositie, we krijgen uiteindelijk vijf dagen een auto, en hoeven slechtsvier dagen tebetalen! (Maar goed, dan ishetwel een soort budget-VW zonder stuurbekrachting, airbags en airco....) En waren we al niet verliefd op Argentinie, dan zijn we het nu wel na deze vijf dagen!

Het gebiedrondom Salta is bergachtig terrein met meer ongeasfalteerd, dan geasfalteerdwegdek. Het meest komen we gravelroads tegen, prima te rijden, ook met onze budget-VW. We stippelen een leuke route uit met flink veel bergpassen, natuurparkenen ook een paar leuke andere bezienswaardigheden. Uiteindelijk rijden we meer dan 1.250 km!

De eerste dag vertrekken we richting het oosten, via de Cuesta del Obispo en het Parque Nacional Los Cardones, richting eindbestemming Molinos. Het begin van de dag is erg mistig en we hopen dat het nog een beetje opentrekt. Zo gauw we de pas over zijn, komen we op een hoogvlakte terecht waar de luchten strakblauw zijn! Wauw, dit is gaaf! Via een nationaal park met allemaal cactussen rijden we naar Colomé, waar we een wijntour en proeverij hebben besproken. Het is flink gasgeven om de afgesproken tijd te halen, ik had me een beetje vergist in de reistijd. (Wat overigens meer komt door het enorme aantal foto-momenten onderweg dan door de stuurmanskunsten van ondergetekende. Pffff,schiet soms niet ophoor om met een fotograaf onderweg te zijn!) De wijngaard en -boerderij is prachtig en indrukwekkend, het schijnt de hoogste wijngaard ter wereld te zijn. We slapen in een familie-hotelletje in Molinos, lekker kneuterig en goedkoop.

De volgende dag rijden we richting zuidelijk gelegen Cafayate, ook weer bekend om zijn wijn. We doen nog een wijntoertje (dit keer in het Engels, dus je kunt ons nu álles vragen over het proces!) en scheuren daarna gauw weer verder. Via de Quebrada de las Conchas richting het noorden. Deze vallei is een soort zusje van de Grand Canyon, allemaal gigantische rotsformaties vanrode steen. Het is weeradembenemend.....Webedenken om in Salta te slapen, maar zieneven het hoogseizoen over het hoofdi.c.m. onze late aankomsttijd. AlleArgentijnen hebben nl.ook vakantie en deze regio is een topattractie.We begonnen onze zoektocht naar een slaapplekkierond 19u en eindigden ´em ruimschoots na 21u in een hotel ver boven ons budget! Beetje jammer!Misschien morgen toch iets eerder gaan zoeken?

Dag 3 rijden we naar San Antonio de los Cobres, weereen fantastische rit en een fantastische omgeving. Kiek de ploaties moareens noa.(Is dit een beetje stoer Vjens, JW?) We rijden de route die je ook pertrein kan doen, van zo´n beetje 1100 mtr. naar 4200 mtr. hoogte. Indrukwekkend stukje bouwtechniek, zeker als je je bedenkt dat de rails bijna honderd jaar geleden is aangelegd. Nu denderd er één keer per week een goederentrein overheen, en in bepaalde tijd van het jaartwee keer per week een toeristentrein.Deze dag echter geen trein te bekennen.Na het debacle van gisteren vinden we dit keer in 1x een slaapplekkie, ook wel lekker! We eten friet met salade, voor wie meeturft.

Dachten dat we al een behoorlijke Dakar-ervaring tehebben opgesnoven de laatste drie dagen met al die gravelroads,een nacht flinke regen veranderd dit idee. Dag 4 wordt een soort van modder-&-blubber-overlevings-tocht. Ongeveer vijftien minuten na vertrek zitten we alvoor de eerste keer vast op een heuveltje,geheel en al te wijten aan een stuurfoutje van ondergetekende.Op het moment dat ik dacht 'hmmm, dat haal ik wel geloof ik....' zitten we muurvast!Met wat graafwerk,een paar grote enplatte stenen onder de banden, Karina volgas achter het stuur enAdriaan volgas sjorrenden trekkend aan de budget-VWkomen we weer los en kunnen we verder. Maar de weg wordt steeds slechter en modderiger. Hier heb je eigenlijk een 4x4 voor nodig......! We komen twee Zwitserse meiden (ook in eenzelfde budget-VW)tegen die gisteravondvast zijn komen te zitten een eindje verderop,maar die het nog een keer gaan proberen. Omdraaien betekent namelijk 250 km. door dezelfde vallei als gisterenweer terug naar Salta, ook niet echt grappig. Diverse keren stappen we eerst uit de auto, om de diepte van plassen te beoordelen, alvorens er volgas met 80 km/u doorheen te scheuren. Of we zoeken een alternatieve route via de berm. Ik gebruik zelfs botten van een gestorven lama om de modderweg hier en daar een beetje te verstevigen. Wonder-boven-wonder halen we uiteindelijk na een paar uur de asfaltweg, zonder lekke banden, omrollende auto´sof vastzittende budget-VW´s......

We bereiken een enorme zoutvlakte op 3.000 mtr. hoogte, de Salinas Grande. Door de regen staat ie helaas onder een laagje water maar desondanks een indrukwekkend landschap. Hier en daar zie je wat activiteit van de zoutwinning, ik denk dat je meer activiteit zult zienwanneer het zooitje (zoutje)niet onder water staat.

Dag 5 is easy, denken we. We kachelen via comfortabel asfalt terug naar Salta. Toen we de huurauto ontvingen zat er nauwelijks brandstof in (het lampje brandde al), en gierig als ik ben had ik meuiteraard voorgenomen om de wagen minstens met het lampje aan weer in te leveren. Met nog vijftig km. te gaan sprong het lampje inderdaad aan, en ik prees me al een voortreffelijk rekenwonder. Blijkt ineenshet laatste stuk van de route ook weer over een bergpas te gaan!! Verbruik schiet omhoog en erger nog, door de hellingspercentages schiet de brandstofmeter omlaag! Gaan we dit halen? Geen dorp, tankstation of medeweggebruiker te vinden in de wijde omgeving natuurlijk.... Met klamme handjes, zweet in de bilnaad en knikkende knieen halen we gelukkig de eindstreep maar veel had het niet gescheeld!

De budget-VW zit van onder tot boven onder de modder, dus een wasbeurtje voor inlevering leek ons geen slecht idee. Je moet ze niet wijzer maken dan ze zijn natuurlijk, die zeurders van de verhuur. Maar petje af voor de wagen, hij heeft het goed volgehouden!

Onderweg bedenken we een leuk, nieuw reisplan..... (de hoeveelste?) Hoe té gek zou het zijn om hier rond te scheuren in een Eend! Als we thuiskomenprepareren we de groene Eend tot rally-Eend (die staat toch met opgeblazen motor ergens in een schuur in Vjenne te wachten op een beetje liefde en aandacht, waarvoor dank Rik P. haha!) en we zetten´em op de boot richting Buenos Aires. Zorgen dat je twee of drie maand vrij krijgt van de baas en vervolgens fantastisch Patagonie, Chili en Argentinie uitchecken. Beetje kamperen hier-en-daar, wijngaarden afrijden en zo af en toe een rally-etappe afwerken. Zin om mee te gaan? De inschrijving is geopend......

(Trouwens, het vertrek staat gepland ergens medio 2025 want bruin kan het voorlopignog niet trekken....)

Wij stappen zo in de nachtbus richting de grens met Bolivia, jullie allemaal bedankt voor de leuke reacties en doe ´et kalm aan daar in NL. Doen wij hier ook.

Greetz vanuit zweterig Salta.

Arjen en Karin

P.S. Nog niet uitgegeken? Kijk op www.flickr.com/photos/karinvandoorn voor meer foto´s van Argentinie.........

Saludos desde Buenos Aires!

Op woensdagochtend 12 januari landen we dan op Buenos Aires Airport Argentina. Na een fijne nachtvlucht stappen wij redelijk fris het vliegtuig uit. We hebben wat uurtjes slaap kunen pakken doordat het vliegtuis lekker leeg was, en we languit konden liggen met het kussentje en dekentje die ze uitdeelden.

In het hostel worden we opgewacht door onze Franse vriendin Marie! (Je-weet-wel, van de boottrip Panama - Colombia...) Na een fijne hereniging en een biertje op het dakterras gaan we dan toch nog maar een paar uurtjes slapen voor dat het weer ochtend wordt. Was wel kort genieten van onze Marie, ze vertrekt de volgende ochtend al weer met het vliegtuig naar Patagonië. Kort maar leuk!

Buenos Aires is een verademing! Wat een heerlijke stad. Het klimaat is ook wel weer heel erg aangenaam. Het is zomer in Argentinië en dat betekent hier heerlijk zomers weer rond de 30 graden met lange zwoele zomerse avonden. We zijn aangenaam verrast door deze stad. De laatste paar landen waren heel warm en met een hoog vochtigheidsgehalte. Wat je ook doet, je zweet echt peentjes. Hier in Buenos Aires zitten we weer een stuk verder van de evenaar en is het weer voor ons een stuk prettiger. Wat wij ook geweldig vinden is dat het ´s avond weer langer licht is! De stad zit vol met gezellige restaurants en terrasjes. Het voelt ook allemaal stukken veiliger aan dan Venezuela en Suriname. Voor ons echt even genieten dat je gewoon ´s avonds weer levendigheid op straat hebt en dat je gewoon ook ´s avonds veilig over straat kan.

Ons Hostel ´Reine Madre´ zit net iets buiten het drukke centrum maar de metro zit om de hoek. We nemen de metro het centrum in en lopen héééél wat kilometertjes om de stad te bekijken. We kunnen toch weer de verleiding weerstaan om in zo´n rondrijdende dubbeldekker-toeristen- bus te gaan zitten, en doen de stad op ons zelf. Natuurlijk doen we wel een aantal van die fijne highlights. Het enige verschil is dat wij zelf te voet en met metro de stad doorkruisen, en dan tegelijk met de bus voor de highlight eindigen. Tsja, ´t is maar wat je leuker vindt. We bezoeken dan ook samen met zo´n bus toeristen het graf van Evita Perón. Wel makkelijk hoor, gewoon acher de groep aanlopen en je komt er wel. Evita is begraven op een heel grote begraafplaats Recoletta, middenin de stad. Het is een begraafplaats voor de welgestelden en grote namen, van vroeger en van nu. Er zijn hele oude graftombes. In sommige kan je de kisten zien staan.... Beetje eng soms wel, vond ik. Het is een vreemd contrast met de hoge moderene gebouwen op de achtergrond. Een dodenstad in een heel levindige stad.

We doen ook een middag Museum de Arte Latino Amerikano. Heerlijk even lekker weg fantaseren bij andermans mooie ideeën. We lunchen heerlijk in het park, stokbrood met blauwschimmelkaas en een vers sappie. Mmmm. Zondags schijnt het heel gezellig te zijn in de wijken Boca en San Telmo. Boca is een wijk met veel Italianen en nog meer gekleurde huisjes. San Telmo waren we al eerder geweest en is een gezellige wijk met antiekwinkels en terrasjes waar op zondags rommelmarkt is en de Tango in de straten gedanst wordt. Helaas begint het net na onze lunch in Boca echt mégá te regenen en te waaien. We waaien letterlijk met parasols en bestek zo het terras af. Geen rommelmark en tango denk ik zo maar...... Terug naar het hostel en wachten tot het beter wordt. Gelukkig klaart het ´s avonds op en gaan we naar de uitgaanswijk van Buenos Aires, Palermo. Het komt hier in Argentinië allemaal laat op gang. ´s Avond wordt er rond 21 uur (en later) gegeten. Het is wel heel gezellig, veel mensen en overal gezellige terasjes. We passen ons natuurlijk gewoon aan, eten hier en daar een empanada en drinken een biertje en kunnen het dan wel volhouden tot Argentijnse etenstijd. Het is wel echt een vlees land hoor. Overal BBQ met dikke stukken vlees erop!! Pffff dat eten ze dan ´s middags en ´s avonds gewoon nog zo´n homp vlees. Verder kan je op elke hoek pizza bestellen, en laat dat nou toevallig eens ons lievelingseten zijn..... Pizza Roquefort hmmmmmm!! Oja, en ze hebben hiero ook de lekkerste empanadas (een deeg-dingetje met groentes en kaas erin) van de hele reis tot nu toe!!

Na 6 heerlijke dagen reizen we verder per nacht bus naar Córdoba. Weer zo´n heerlijke stad. Argentinie blijft ons verrasen. We zijn hier 2 dagen en genieten wederom van empanadas, museums, winkels, de prachtige kathedraal, biertjes en een heerlijke pizza! Het is nu toch eht officieel! Ik ben verliefd!! Ja, ook op Arjen, meer dan ooit maar dat wisten jullie wel. Maar ik ben verliefd geworden op een land! Ja, ik ben verliefd geworden op Argentinië en dat ondanks al die BBQ´s met vreselijke stukken vlees!!!

Ciao amigos,

Muchos bessos,

Arjen en Karin