Suriname here we are!

Suriname here we are!

Na de 5 dagen pure luxe zit er nog meer fijns in het vat! Peet en Marie komen aan in Suriname en wachten op ons in het apartement in Paramaribo!! Jippie gezellig!

We laten Peet en Marie vol spanning op ons wachten want wij hebben 10 uur vertraging op een vlucht van 2 ½ uur!!! Pfffff. Het vliegtuig is niet klaar en heeft een technisch probleem. Nou, maakt mij niet uit om ff te wachten hoor!Laat ze dat vliegtuig maar goed nakijken en zo nodig ook fiksen.

Na heel wat uurtjes wachten, vliegen we dan toch richting Suriname. Helaas zit het ons niet mee en wordt de landing boven Paramaribo afgebroken vanwege hele dikke mist. We vliegen door naar Frans Guyana en wachten daar gewoon nog ff 2 ½ uur tot we dan eindelijk verder vliegen. We komen aan met 10 uur vertraging maar dat maakt niet uit want Peet en Marie staan ons vrolijk op te wachten! He wat heerlijk om weer familie in je armen te kunnen sluiten! Goed idee van ze hoor, om deze kant op te komen.

We kletsen de volgende dagen flink bij. Wat wij hebben beleefd, en hoe het met iedereen gaat. We zijn helemaal weer op de hoogte. Maar vooral was het gewoon weer heerlijk samen zijn, fijne gespreken en genieten van elkaar en zo lekker vertrouwd.

We bekijken de stad Paramaribo. Leuk met houten huizen uit vroegere tijden. We bezoeken een paar historische plekken. Het is heel interessant om de geschiedenis te horen. Nederland en Suriname hebben een gezamelijke geschiedenis. Wel is het hier en daar plaatsvervangende schaamte hoor, als we horen van de slaventijd. Veel is er niet meer van de oude plantages en gebouwen over. Er zijn een aantal dingen die in ere zijn hersteld en worden onderhouden, maar dit zou naar ik denk veel meer kunnen zijn.

We boeken na veel rondvragen en uitzoeken een georganiseerde trip naar de regio Boven Suriname. Het is wel ff puzzelen want met de Kerst en Oud en Nieuw hebben veel mensen vakantie of zijn ze bijgelovig waardoor ze niet de binnenlanden in willen. Maar het is geregeld. We zitten in dus bus richting Brownberg. Wij met z'n 4-en en onze gids Orviel (door ons Orvelte gedoopt). Prachtig die jungle! Hoewel we het laaste stuk moeten lopen omdat de bus niet verder de berg op kan door de modder..... Maakt niet uit, draagt alleen maar bij aan het survival gevoel, hihi.

Peter en Marieke zweten zich helemaal rot en Marie moet overal plassen (wel goed water drinken zeggen wij elke keer, haha). Wij zijn al wat meer gewend aan de hitte, ook in de andere landen waren temperaturen boven de 30 graden niet vreemd.

We slapen 1 nacht op de Brownsberg. Hier slapen we in het slechtste bed ooit, niet bevordelijk voor onze rugkneusjes (ik Karin, en Marie). De jongens hebben een stabielere rug en hebben er minder last van.

We slapen ook nog 2 nachten op Knini Paati. Een heerlijke paradijs in de jungle! We delen een blokhut en kijken uit op de rivier. Echt een superplek. Dit is achteraf gezien ook het mooiste plekje van de weken in Suriname. We zwemen in de rivier en spelen vele potjes Kolonisten van Catan. En natuurlijk leren wij Peter en Marieke het kaartspel dat Arjen en ik al maanden spelen. Het heet Shit-Head en het gaat om de verliezer. Marieke is met vlag en wimpel veruit de grootste Shit-Head (sorry Marie). Later leren we dat dit in het Saramacaans Kaka Hedi (poep hoofd)heet. Dit is wel even komisch hoor, als een lokale mevrouw vraagt wat we spelen.

We huren later nog een auto en rijden heel Suriname rond. Eigenlijk ik Suriname 1 grote T-splitsing en heb je vrij snel alle geasfalteerde wegen gehad. Natuurlijk moet er dus ook zo hier en daar flink off-road gereden worden.......De jongens vermaken zich prima met de 3,7 liter Jeep Cherokee.....

We vieren Kerst lekker in ons hostel met zwembad en hebben niet echt een kerst gevoel dit jaar. Vreemd hoor, Kerst met meer dan 30 graden in het zwembad. We rijden nog een paar dagen rond. We bezoeken onder andere vogelplek bij uitstek Bigi Pan. Wauw, wat een prachtige vogels gezien! We doen een leuke tour hier en zien van alles, Rode Ibissen, Grote en Kleine Zilver Reigers, IJsvogels, Annie's, Kwaks, Donalds enzovoort.

'En dan ga je genieten man!' Dat is wat iedereen tegen ons zegt over Oud op Nieuw in de stad. Hetzou een geweldig feest worden in de binnenstad, met een soort knalmarathon. Wij houden echter niet zo van die drukte en checken in in Resort De Plantage. Met ons eigen setje vuurwerk natuurlijk!Heerlijk! Zo wil ik wel vaker Oud op Nieuw vieren hoor, zwembad, jacuzzi, wijntje en natuurlijk een lekkere warme nieuwjaarsduik, hihi.

Peter en Marie zijn inmiddels na 3 hele gave weken weer naar huis. Jammer hoor van ons mochten ze wel mee verder reizen maar jah dat wouden ze zelf niet. Nee moet weer naar mijn werk, moet naar de waterpolo, het huis moet geschilderd..... Pfff nou ja moeten jullie zelf weten popjes

Wij zitten nog ff een paar dagen in Paramaribo. Was niet de bedoeling. Durf het bijna niet te zeggen maar deze 2 doorgewinterde reizigers hebben het vliegtuig naar Belem Brazilie gemist..... Ja ja het ging niet om 1 uur PM maar om 1 uur AM. 'He, wat is het rustig hier op 't vliegveld?? Helemaal niemand. En de incheckhal zit ook nog dicht.......Arjen zullen we even bellen met de vliegtuigmaatschappij?'

Nou ja, toen zaten we dus nog hier. We hebben de tickets om kunnen boeken en niet zo veel bij hoeven te betalen. Gelukkig viel het mee maar was natuurlijk wel ff heeeeeel erg balen. Maar goed, we hebben ons er overheen gezet. We hebben deze 3 extra dagen gebruikt om nog ff lekker van het Surinaamse eten te genieten, uit te slapen, ff naar de kapper en het weblog bijwerken. Maar nog belangrijker: de route verder na Belem te bepalen. We wisten nog niet waar we na Belem heen zouden gaan en zouden dit op het vliegveld daar beslissen.Nu hadden we in eens 3 dagen niet veel te doen dus we zijn er uit. We vliegen van Belem Brazilie de volgende ochtend door naar Buenos Aires in Argentinie. Hier blijven we een tijdje de stad verkennen en vanaf daar willen we omhoog reizen naar Bolivia, Peru en Ecuador met als afsluiter de Galapagos eilanden.

En vaders en moeders we hebben ook maar ons retourticket naar huis geboekt! We weten nu toch ongeveer waneer we thuiswillen zijn voor de bruiloft van Jan Willem en Renate, dus keken we maar even naar rerour tickets. Nu zagen we een hele goedkope vlucht vanaf Ecuador en dachten we, nou ja, laten we dan maar boeken. Eerst nog een nachtje over geslapen hoor want het voelt wel heel definitief in 1 keer. Nog nooit deden we aan planning en nu weten we in eens ons eindpunt en retourdatum. Op 9 april 2011om 9.25u komen we op Schiphol aan!!

Tot dan!

Liefs Karin en Arjen

Curacao

Curacao, 5 dagen pure luxe!

Na een weekje Venezuela vlogen we met een heel klein vliegtuigje naar Curacao. Lekker Venezuela achter ons latend. We vonden het een niet zo fijn land. Wel mooi en zo, maar 's avonds kon je niet op straat. We waren door meerdere locals gewaarschuwd dat het onveilig zou zijn. Later komen we er dan ook achter dat we hier behoorlijk geskimt zijn!!! (2400 euro weg maar dankzij de hulp van vader Rene en de service van de Rabobank hebben we alles fijn teruggekregen!)

Curacao daarentegen is echt super! Wat een luxe. Na iets meer dan 7 maanden best wel basic te hebben gereisd is dit echt heerlijk. We halen onze huurauto op en rijden naar ons huisje. Ja ja, we hebben zowaar een echt huisje dit keer. We zitten op een soort Centre Parcs met mega-groot zwembad. Woawww wat heerlijk. Alle spullen uit die muffe backpack gaan in onze “eigen” wasmachine en we nemen snel een duik in 't zwembad!

Ha, dit is wel het betere reizen hoor! We koken ons eigen potje pasta. Na zeker 3 weken op rijst en ei geleefd te hebben is een eigen gemaakt potje pasta echt heeeeel lekker.

Wat we de volgende ochtend aten raden jullie nooit.......

Ja ja, bruine boterhammen met kaas van de Nederlandse Albert Heijn!!! Waaah het wordt steeds gekker!!! Hihi, we halen lekker wat Nederlandse boodschappen voor de komende dagen. Het kost ons wel ongeveer net zoveel als 2 weken in Guatamala eten, slapen en drinken bij elkaar maar dat mag de pret niet drukken. En iedereen die lang op reis is of is geweest snapt dat dit echt een klein feestje voor ons was.

Curacao is vrij klein, ongeveer 61 km lang en 13 km breed. Arjen en ik hebben ons prima vermaakt met de auto en we hebben het hele eiland overgecrost. We zijn trots u te vertellen dat we net iets meer dan 400 km. hebben gemaakt met ons huurautootje! Wij hebben dus wel elk hoekje van 't eiland gezien :)

We hebben echt genoten en zijn heerlijk bijgekomen. Jullie denken misschien dat dat reizen pure luxe is maar dan moet ik jullie toch even zeggen dat dat niet altijd het geval is. We klagen niet hoor! Maar toch even hoe het kan gaan soms: stik-heet, backpack op je rug, je zweet je een otter, vega-eten in geen velden of wegen te bekennen en tjek je in in je hostel ligt je bed in een kuil die groter is dan een zandafgraving bij Sibculo!!

Dus nu we hier in curacao zo luxe zitten genieten we deste meer!

Dat was ons Curacao verhaal, dit keer geen stoere of spannende verhalen maar gewoon genieten van een zwembadje, boterhammen met kaas en echte Calve pindakaas!

Liefs Arjen en Karin

Tripje naar het einde van de wereld

Leuke Sinterklaar gehad allemaal in Nederland? Wij niet, de Sint kennen ze hier niet in Zuid Amerika.... De Kerstman natuurlijk wel, en wat ons zeer verbaasd is dat die man ook hier gewoon zijn handschoenen, dikke winterkleren en wollen muts aantrekt! Doe is uit joh, je zit in de Carribean en het is hier over de dertig graden!

Warm is het hier wel maar regenen kan het ook gigantisch. Wij zijn er gelukkig een beetje omheen gefietst maar het het noodweer heeft de afgelopen dagen aan 35 man het leven gekost, en zo´n beetje 30 duizend Venezuelanen zijn dakloos. Afgelopen zaterdag kwamen we met de bus en taxi door het rampgebied, de mensen staan werkelijk tot aan de knieën in het water (binnens- én buitenshuis!) en we zagen diverse wagens in de kant van de berm liggen die letterlijk van de weg waren gespoeld......

We hebben Colombia inmiddels achter ons gelaten en zitten nu in Venezuela voor een paar dagen. Ook de laatste trip die we in Colombia hebben gemaakt was fántástisch. De Guijara Peninsula is de meest noordelijke regio van Zuid Amerika en zeer moeilijk bereikbaar. Normaal is het heel erg woestijn-achtig maar door de vele regen was het nu best groen...... en ook modderig!

Het twee-na-laatste dorp is Uribia en dat ligt nog redelijk in de bewoonde wereld. Best goed bereikbaar, gewoon per openbaar vervoer en asfaltwegen. Uribia ligt aan de grens met Venezuela, en aangezien een litertje benzine in Venezuela 5,5 eurocent kost (!) hebben de Uribianen van benzine-smokkelen een nationale sport gemaakt. We zien diverse geïmproviseerde benzinetankstations op de stoep, het staat er vol met groene jerrycans en de auto´s worden afgetankt met behulp van tuinslangen. Iedereen rijdt hier grote 6 en 8 cilinder Jeeps en 4x4´s. De lokale smokkelbende rijdt af en aan in speciaal voor het doel geprepareerde Renault 18´s. Het interieur eruit gehaald, hele strakke vering eronder geschroefd en gaan met die banaan. Kats leeg en hoog-op-de-wielen rijden ze richting Venezuelaanse grens, en dan gauw weer afgeladen vol met jerrycans terug naar Uribia. Prachtig om te zien! Na een uurtje krijgen we hoofdpijn van de benzinedampen.

Vanaf Uribia is het 95 km. onverhard (4 uurtjes sturen) door de dikke drek per 4x4 naar dorp nummero een-na-laatst op de wereld: Cabo de la Vela. Al wachtende op de 4x4 in Uribia komt er een soort van Borat look-a-like op ons aflopen. Borat, 28 jaar, fotograaf en Colombiaan, wil met zijn vriendinnetje Laura ook graag naar Cabo maar het schijnt dat ze de 4x4´s hier helemaal tot de nok toe volstouwen met mensen, rijst, benzine en levende kippen. Niet echt een comfortabel ritje dus. Julian (zo blijkt ie te heten) heeft daarom een heuse privé-4x4 geregeld. Of we interesse hebben om mee te rijden? Tuurlijk!

Cabo de la Vela is een dorpje met 1.500 Wayuu-indianen die allemaal in bamboe hutjes wonen.Met behulp van overheidsgeld zijn er toeristenverblijfjes gebouwd, ook van bamboe. Én met muizen...... yek! Tot voor kort hadden ze hier geen stromend water of elektra, dus je hoort ons niet klagen over de zes koude druppels water die ze hier een douche noemen en een aggregaat dat stroom geeft tussen zes en negen ´s avonds..... Wil je naar het einde van de wereld of niet?!

De omgeving maakt alles goed! We zitten aan het strand, en direct vanuit de zee heb je grote zandheuvels. Het landschap is woestijnachtig compleet met kaktussen en fata morgana´s. We maken twee wandelingen, het uitzicht en het gevoel is adembenemend. Check de pics!

Na drie dagen natuurschoon, verzingende hitte, muggen en slechte bedden zijn we eigenlijk klaar om terug te reizen naar de bewoonde wereld. Je kunt nog verder naar het allerste-laatste-ooitste dorp Punta Gallinas, das nog eens 1 uur in de 4x4 en 2 uur in de speedboot. Maar de trip is erg duur als je slechts vier personen hebt zoals wij. Ineens komen daar vanuit het niets twee Argentijnen, een Colombiaan en een meid uit Nieuw Zeeland aanlopen. Willen ook graag een dagje naar Punta Gallinas.... Kijk, nu wordt het aantrekkelijk. Beetje onderhandelen met de captain van de speedboot en de trip is geboekt! We gaan!

Punta Gallinas is de overtreffende trap van Cabo de la Vela. De natuur is adembenemd, er woont bijna geen mens en we scheuren lekker rond in de pick-up bak van onze gastheer. Ook hier slapen we weer bij een Wayuu-familie die wat gastenverblijfjes heeft georganiseerd, dit keer geen krakkemikkig bed maar een comfortabele hangmat. Het romantische beeld van het einde van de wereld wordt enigzins verstoord doordat de gastheer de gehele dag met zijn mobieltje in de weer is (heeft die gek bereik hiero?) en ´s avonds kan iemand zelfs met zijn laptop op internet. De ontwikkelingen gaan ook hier gewoon door! Het mag de pret niet drukken.

De volgende dag reizen we terug naar Uribia. Miker, onze chauffeur, denkt dat we nog niet genoeg avontuur hebben meegemaakt en rijdt nog even twee lekke banden en we komen op een haar na zonder benzine te staan. Wat een fantastische trip was dit! We zijn er moe van en de afgelopen dagen in Venezuela doen we niet veel. Beetje internetten en broodjes kaas eten (lekker!).

Én we hebben een nieuwe gadget op ons weblog ontdekt: we kunnen filmpjes uploaden! Hiep hoi, dat is leuk, had niemand ons dat kunnen uitleggen? Kijk maar eens snel, er staan er nu een stuk of zes op. Ook heeft Karin een Flickr pagina aangemaakt met nóg meer foto´s van de reis. Voor de liefhebbers.

www.flickr.com/photos/karinvandoorn

Liefs van ons, en doe het kalm aan. Het kan glad zijn.

Arjen en Karin

Colombia, het land van......

......drugs,ontvoeringen, Pablo Escobar, FARC enguerrilla?Nou gelukkig valt dat dus allemaal welmee! Wees nietmaar niet bang, denk gewoon aan Shakira voor de meisjes en Carlos Valderrama voor de jongetjes!

Daar zijn we dan weer. Een berichtje van ons van uit inmiddels weer zonnig Colombia.Een paar weken geleden hier aangekomen. Met de vragen van thuis: moet dat nou Colombia, en is het daar wel veilig, waar gaan jullie dan heen, en die drugs daar dan? Ouders hebben we inmiddels gerust gesteld, het is hier geweldig!!

Wat een mooi land zeg. Dit hadden ook wij niet gedacht. We hebben onderweg veel goeds over Colombia gehoord en daarom besloten hier de tijd voor te nemen en te bereizen. We verwachten een armoedig land, veel criminaliteit, misschien eenbeetje zoals Guatamala....Maar het is een prachtig land met veel verschillende landschappen en goed georganiseerd. Ze hebben hier eengeweldig bussysteem waar menig land een voorbeeld aan kan nemen. Overal op straat zie je politie en militairen die de boel veilig houden. Beetje intimiderend dat wel, maar we voelen ons prima en veilig hier.Het komt in zijn geheelniet overeen met de negative verhalen die je hoort in het nieuws en van vroeger. Hier waren wij aangenaam door verrast. Natuurlijk zijn er hele gebieden waar je nog steeds niet moet komen, en nachtelijke busritten die je beter niet kan nemen. En we horen hier ook wel verhalen van andere reizigers. Maar wij mijden natuurlijk die gebieden en bussen en zitten lekker tussen de rest van de touristen en voelen ons prima.

We hebben wat gelezen over de geschiedenis van dit land, en hoe hard ze nu aan veiligheid en de opbouw werken. Voor ons is het niet voor te stellen dat het hier zoonveilig is geweest. Wehebben met een local gesproken die vertelde hoe het een jaar of 8 gelden in het land was maar dat is niet voor te stellen.FARC en guerrilla overal en mensen die leven in angst. Hij had zelf 2 ooms die ontvoert waren en heeft genoeg mee gemaakt binnen zijn familie om nu nog steedsop zijn hoede te zijn. Zijn familie was in bezit van grote boederijen, voor de guerrilla gewilde stukken land met veel eigendommen. Maar goe,d het land is met de komst van de nieuwe regering van8 jaar geleden druk bezig om de guerrilla terug te dringen en veiligheid aan de mensen te bieden. Ook dit heeft weer zijn nadelen, want al het geld gaat nu naar de veiligheid en niet naar bijvoorbeeld onderwijs. Zeker een interessant land.

Maarrrrrr hoe gaat het met ons en waar zitten we en wat doen we.....? Nou, we zitten op het moment in San Gil, en we doen ff helemaal niks! We waren allebeimoe en voldaan van alles wat we zien en doen. We hebbenons gevestigd inSam´sVIP Hostelmet zwembad en hebben een paar dagen lekker genikst.Heerlijk! Geweldig huiselijk hostel met de markt om de hoek. We koken elke dag heerlijk ons eigen veganesisch potje, en gisteravond zelf een appeltaart gebakken!Mjammie, die was heerlijk. We zijn er nog een dagje op uit geweest.daytrip naar een ander klein dorpje eneen wandeling door een vallei van dorpje naar dorpje.En we zijn veel bezig met de reis verder teplannen. We gaan nog helemaal naar het noordelijkste puntje van Colombia. Moeilijk te breiken met weinig touristen, maar met een stuk gewelig natuur eneen soort woestijnachtig landschap. Leek ons wel de moeite waard! Daar bovenin gaan we de grens oversteken met Venezuela. We hebben een vlucht geboekt vanaf Punto Fijo Venezuela naar Willemstad in Curacao! Vier dagen blijven we hier om ons heerlijk te laten verwennen en misschien een duikje te maken. Daarna vliegen we met een mini-vliegtuigjenaar Paramaribo in Suriname. Dezelde dag vliegen ook Peter en Marieke in vanaf Amsterdam voor een geweldig leuke vakantie van 3 weken!! Joepie-de-poepie, hier hebben wij heeeeeel veel zin aan! We vieren dus kerst in onze zwembroek met z'n vieren op het strand van Suriname. Gewelig!

Nou zoals u hoort best een planning! Dit is voor ons geheel nieuw, hihi, de laatste busreis die we maakten hier naar San Gilmoesten we op het busstation nog definitiefbeslissen waar we nou eingelijk heen gingen. Hihi!

Lieve mensen hier gaat alles super goed, we genieten nog steeds enorm maar beginnen thuis ook wel te missen. Bedankt voor de leuke reacties elke keer en de leuke mails met thuisfront-updates!

Liefs Arjen en Karin

Bootje varen, rummetjes drinken, bakboord of stuurboord

Na een 18 uur durende busrit komen we dan toch fijn semi-uitgelapenaan in Panama City. We zoeken ons helemaal in ‘t ronde naar een hostel. De eerste 2 waren vol, en dan vinden we dan toch na lang zoeken en zweten (Panama City is hot!)Hotel Casco Antiquo dat voor heen Hotel Colon heette.... Nou, je snapt het wel, misverstanden alom en de een stuurt je daarheen en de volgende hierheen.

We ontmoeten de volgende ochtend bij het ontbijt Gwen. Wij zijn opzoek naar een zeilboot die ons naar Colombia gaat varen, en hey deze man is Captain Gwen en heeft een boot die vertrekt in een paar dagen! We ontmoeten de 2 andere passagiers, een stel uit Australië. Dat komt goed uit want daar hadden we nog geen vrienden..... :) We vertrekken woensdag 3 november met de boot richting Colombia! Jeuh, hier hebben we zin aan! Lang naar uitgekeken en dan gaan we nu dan toch eindelijk!!

We vermaken ons nog 2 dagen in Pananma City. Het is een stad met grote contrasten. Arm en rijk, nieuw en oud. Het heeft een oud stadsgedeelte en een spiksplinternieuw. Het oude is echt oud en veel gebouwen staan leeg en op instorten. Maar toch zijn ze dit aan het opkanppen en zijn er prachtige straten met koloniale gebouwen. Ook nemen we een kijkje bij het bekende Panama kanaal. Echt super indrukwekkend! We slenteren nog een dagje door de stad en dan vertrekken we richting Colombia. Spannend....

We vertrekken vanaf Portobelo. We hebben nog nooit gezeild en nou stappen we gelijk op voor 5 dagen..... Er zijn veel verschillende verhalen over deze zeiltocht. Somige hebben supermooi weer en rustige zee, en bij anderen is de zee erg ruig en zijn mensen de hele tocht zeeziek. Wij zitten niet bij de eeste, helaas.....

We vertrekken ‘s avond rond 6 uur. We zijn allemaal geinstaleerd en hebben met elkaar kennis gemaakt. Alex en Kristie uit Australië, en Mary uit Parijs. En dan Captain Gwen uit Frankrijk met zijn vriendin Veronica uit Argentiniëen hun 6 maanden oude zoon Morgan. Wauw, als ik dit zo zit te typen denk ik zelf nog: leuk intressant clubje mensen bij elkaar! We hebben het zeker getroffen we kunnen het allemaal goed met elkaar vinden!!

Gelijk deze eerste nacht liggen we heen en weer te schudden in ons kleine bedje. Zo nu en dan vliegt er iets door de boot wat niet op zijn plek kan blijven staan. We denken allebei, oooh waar zijn we aan begonnen..... Pffff, wat heftig we hebben allebei anti-zeeziek pillen nodig om ons redelijk goed te blijven voelen. We zitten in de uitwaaiers van de orkaan. Gelukkig duurt het een para uur en dan wordt de zee weer wat rustiger.

Hahaha, dachten we dus leuk een romantische zeiltrip door de caribbean geboekt te hebben maar dat is mooi mis. De boot heeft geen privékamer, iedereen heeft wel zijn eigen bed maar niks gezellig klein bedje in een leuk klein kajuitje. ‘T is allemaal in 1 ruimte, de bedden zijn gelukkig wel klein. De lucht was ook niet straalblauw en de zee was een beetje grijs. Maar hé, dan worden we wakker in de San Blas eilanden. We gooien het anker uit voor een paar kleine eilandjes. De zon begint te schijnen en de wereld ziet er weer prachtig uit. We worden niet meer heen en weer geslingerd, maar worden in plaast daarvan voorzien van een heerlijk ontbijt.

We hebben een paar heerlijke dagen in de San Blas. We vermaken ons met zwemmen, lezen, kletsen, eten, rummetjes drinken en weer van vooraf aan: zwemmen lezen...... Heerlijk! Er komen indiaanse vrouwen van de eilanden met een bootje langs om spulletjes te verkopen. Mooie kettingen en geborduurde doeken waar ik er fijn 1 van in mijn tas heb nu. Dan ‘s middags komen de mannen langs in het bootje om hun vers gevangen vis en kreeft te verkopen. Natuurlijk wordt dit gekocht door onze bootvrienden en direct in de pan ermee voor de lunch. Wij veganeezen zeggen nee, maar we hebben wel alles geprobeerd. Zelfs de haai, en dit is ook nog een bedreigde diersoort!!! Tsja die indianen eten gewoon alles wat ze vangen. We voelen ons helemaal in ons element! Heelrijk, zon, stand en verders niks. Aan al deze luxe komt na 3 dagen een eind en we gaan de oversteek naar Colombia maken.

2 nachten en 2 dagen is deze oversteek. Niets vermoedend vertrekken we uit het paradijsje richting open zee. Dan steekt daar aan stuurboord (of was het bakboord¿?) een flinke wind op we gaan we 9 knopen! Geen idee hoe hard dat is, maar het voelde goed! Maar dan..... regen en nog veel meer wind. De boot hangt lekker scheef en er schuift weer van alles heen en weer. We nemen allemaal nog maar een pilletje en hopen op het beste. Nou, het beste was dus 11,4 knopen! Pffff, wat een wind. Dit was het hardst dat onze captain ooit heeft gevaren. De zeilen worden naar beneden gehaald, het wordt te gevaarlijk en we gaan te snel. De kans date en zeil knapt is te groot. Maar helaas voor Alex, zonder de zeilen gaan we nog meer heen en weer en komen we geen steek meer vooruit. We worden alle kanten op gesmeten en vinden het zo nu en dan toch wel beangstigend. Captain Gwen probeert nog een keer de zeilen op te heisen, Arjen moet dan maar ff sturen!! Hihi, hij als man aan boord mag hij het dan even overnemen. Arjen gooit al zijn zeilervaring in de wind en doet heel erg zijn best maar het help niks. Geen land mee te bezeilen met deze boot en dit weer. Hup, zeilen weer omlaag. (Ben nog verbaasd dat Captain Gwen op het dek blijft staan tijdens deze storm.) De enige die de hele nacht geen kik geeft is baby Morgan (wauw, slaapt gewoon door!). We komen een paar uur niet vooruit en worden flink heen en weer geschud. Waarom leek me dit ook al weer leuk?? Vliegen kon ook en duurde slechts een uurtje naar Colombia.... En dan oeps, valt Mary bij ons in bed. Even een momentje van onbedachtzaamheid en een hoge golf heeft je te pakken. Van links naar rechts, en van voor naar achter. Het voelde voor mij een beetje als in een film, en ik had net in de bus rit naar Panama de film 'The perfect storm' gezien met George Cloony hahaha. Heerlijk! Na bijna 48 uur bootje slingeren komen we veilig aan in de haven van Cartagena Colombia. De laaste uren waren rustig. Zelf helemaal geen wind meer!

Moe en voldaan van deze geweldig mooie, spannende, leuke, gezellige, leerzame bootreis stappen we aan wal in Colombia. Wat een supertrip, mooie standen, onbewoonde eilanden, hoge golven, lekker eten en fijn gezelschap. Captain Gwen bedankt voor het kundig varen en ons veilig aan wal brengen!

In Colombia vieren ze feest. Het is Independence day. Wij vieren met z'n allen mee! Blij dat we aan een nieuw continent beginnen en hier veilig en wel zijn aangekomen.

Binnenkort meer over mooi Colombia!

Liefs Arjen en Karin

Gratis portie wildlife

Na het turtle-festijn pakken we de bus naar Costa Rica. Zo, wat een verandering! Ze hebben hier gewoon prullenbakken langs de straat, nette stoepen, comfortabele bussen en dito buschauffeurs, koekepannen mét anti-aanbak-laag (heb ik 4 maand niet gezien!), heerlijk warme douches en bijna iedereen spreekt Engels...... Echt een wereld van verschil met de landen die achter ons liggen. Ook in budget trouwens, alles wordt in één klap 2x zo duur.

Een grensovergang zorgt doorgaans voor spektakel, vaak sta je met de douaniers te onderhandelen hoeveel dollar ze willen hebben voor het stempeltje in je paspoort (en de helft verdwijnt rechtstreeks in hun eigen borstzakje). Costa Rica kent geen entrance-fee, maar de douaniers staan daarentegen wel bekend om hun strengheid t.a.v. de papierwinkel. Dit om het grote aantal Nicaraguaanse immigranten tegen te gaan. Naast je geldige paspoort moet je dus een bewijs laten zien dat je het land weer verlaat, bijvoorbeeld een bus- of vliegticket naar Panama. Tsja, hebben we niet! Nu ben ik aardig bedreven in het namaken van officiele documenten, toch was het zweten in het immigratie-hokje met onze nepper-de-nep vliegtickets van Costa Rica naar Colombia. Valsheid in geschrifte, maar há, het meisje trapte er gewoon in en stempelde er vrolijk op los. Hebbes!

Costa Rica zit vol met wildlife en prachtige natuur, en we bussen rechtstreeks richting La Fortuna. Als we bij een lokale touragency wat informatie opvragen over verschillende activiteiten vraagt het moppie ineens:

'What are you guys doing tomorrow?'

Of we zin hebben in een gratis tour naar natuurreservaat Caño Negro want ze zoeken nog mensen. Ze gaan foto- en filmopnames maken voor hun foldertjes en website. Euh leuk, maar moet ik dan niet nog even naar de kapper? Als je weet dat een gemiddelde dagtourtje in Costa Rica vlotjes 60 dollar p.p. kost, snap je dat we niet lang hoefde na te denken over dit aanbod.

Groene leguanen, drie-vingeringe luiaard, de jesus-christus hagedis (kan over water lopen), een kaaiman, grappige vleermuisjes, drie soorten apen, 2 soorten ijsvogels, een snake-fish, een enorme hoeveelheid reigers en weet-ik-veel-wat-ik-nu-nog-vergeet later kunnen we gerust zeggen dat de tour echt waar voor ons geld bood! En de bus was heerlijk ge-airco-od, de gids superenthousiast met veel kennis van zaken, en een lunch als deze hadden we nog niet eerder meegemaakt. En we komen nog in de folder ook, hihi! Wereldberoemd in Costa Rica..........

De volgende dag boeken we een jeep-boot-paard-jeep tocht naar onze volgende bestemming. De natuur is hier nogal ongerept en je hebt wat verschillende vervoersmiddelen nodig om je te verplaatsen. Na twee uurtje paardrijden (de eerste in mijn leven) is de lijst met beroepen die ik later als ik groot ben NIET wil worden weer met eentje uitgebreid: paardrij-instructeur..... Tjonge jonge, mijn paard was echt hardstikke lief en prachtig mooi, maar dat zit-sta-zit-sta heb ik gewoon niet onder controle. Ook Karin moest van voor tot achter ingebalsemd worden met hete zalf gisterenavond, en ik heb een zooitje blauwe plekken op mijn lichaam waar je misselijk van wordt. Nee, doe mij maar 28 pk. van een 2CV-tje in plaats van deze ene pk van gisterochtend. Maar het was wel weer prachtig!

Spreek jullie lator,

Adios van Arjen en Karin

Laatste avondje in Nicaragua

Ons laatste avondje alweer in Nicaragua, we zitten in San Juan del Sur. We besluiten om er iets bijzonders van te maken. Een avondje / nachtje strand. Nou geen romatiek en spannende details, of fijne aanzoeken, maar we gaan schildpadden spotten!

We boeken die middag een gids met een mooie jeep samen met onze nieuwe vrienden Ben & Emma uit Londen. Om 19 uur vertekken we richting strand. Hier moeten we wel een dik uur voor rijden over onverharde weg, met hier en daar een rivier waar we fijn door heen moeten met de mooie 4x4. Super veel gaten en hobbels later, komen we bij het strand waar de schildpadden nestelen. De gids moet ons even aanmelden en rood plastic halen voor onze zaklampen. We mogen geen gewoon licht gebruiken maar moeten er rood plastic voor houden, dan lijkt het op infra rood. Hier hebben de schildpadden dan geen last van en storen wij ze dus niet, maar kunnen we ze wel zien. We zijn de enige toeristen op het strand, heerlijk dat laagseizoen. Het heeft ons al vaak voordelen opgeleverd. Het strand wordt bewaakt door militairen, dit is nodig zodat de schildpadden rustig eieren kunnen leggen en de lokale bevolking ze niet komt stelen of wat dan ook. We gaan kijken bij een groep nesten die uit zouden moeten komen. Spannend....

Wauw wat gaaf, we zien gewoon mini-schildpadjes uit het zand naar boven kruipen. En niet 3 ofzo, maar echt het hele strand zit vol!! We moeten samen met 1 zaklampje echt heel voorzichtig lopen, ze komen overal uit de grond. Ze komen 1 voor 1 uit het nest en gaan dan in een lange rij richting strand. Door de stand van de maan weten ze waar het water is, das nog 'es slim nadenken he!?! Rijen lang kruipen ze over het strand, sommige zijn best snel en anderen hebben zo geworsteld om boven te komen dat ze eerst ff bij moeten komen. Nadat we een ranger zien die de schildpadjes helpt uit het nest te kruipen, en ze in de goede richting zet, helpen wij ook zo hier en daar een kleintje uit het nest te komen en in de goede richting.

Dan spot ik een gehandicapt schilpadje! Zo zielig, hij hangt in een gaatje van een krab, en kan niet verder. Ik haal hem er uit maar waarschijnlijk zat hij al zo lang vast, hij is uitgeput. Ook zijn rechter voorpot / vin staat er niet recht aan en hangt een beetje, misschien gebroken? Nou ja, we geven haar een naam en brengen haar een paar meter voor het water. We denken dat het goed is voor haar ego en zelfdunk als ze ook nog zelf een paar meter aflegt. Ze neemt haar tijd met 1 poot minder en doet er echt een eeuwigheid over, maar wij hebben de tijd en moedigen haar aan. Haar rechter voorpoot was gehandicapt, maar linksvoor is goed ontwikkeld. Ze blijft dus een beetje rondjes linksomlopen! Uiteindelijk haalt kleine Elizabeth het en met de 2e grote golf is ze dan toch vertrokken. (De eerst golf stuurde haar weer 2 meter terug het strand op...) We zwaaien haar vaarwel en good luck little Elizabeth!!! Hopelijk haalt ze het met 1 gehandicapte poot.....

Onze gids heeft alle tijd en we gaan met ons 5en op het strand zitten wachten op een grote schildpad die eieren gaat leggen. De tour zou tot 23 uur duren maar we blijven tot half 1 dan zien we een enorme schildpad!! Wauw, echt mega groot. Ze is eieren aan 't leggen in een gat dat ze net zelf heeft gemaakt. Een schildpad legt binnen een uur 100 tot 150 eieren. Uiteindelijk overlevener 1 á 2 hun baby-tijd en worden groot en sterk! Das niet veel he. Als ze klaar is maakt ze het nest dicht en gaat ze weer richting zee. Heel bijzonder dat we dit hebben gezien. En dat we ook maar met 5 mensen en 2 militairen dit konden zien is helemaal super, lekker privé en intiem samen met de schildpad.

De keerzijde zien we ook. De militairen zijn lokale mensen. Het is dus zo dat vroeger de schildpadden eieren gegeten werden als lekkernij. Één van de soldaten loopt weg met 6 eieren, hij doet dit heel sneaky..... Ik ziet het toch en loop er een beetje achter aan. Ze maken de eieren schoon in het zee water en eten ze op!!! Whaaa echt niet normaal!! Is die schildpad net super druk mee geweest en ze waren nog warm. En die militairen zijn er om te bewaken en en zorgen dat dit dus niet gebeurt!!! Maar hun hebben ook dikke geweren om hun nek en ik zeg toch maar niks tegen ze. Wel gaan we naar een ranger op het strand om dit te melden. In mijn beste Spaans leg ik het uit. De man is verbaasd en ook boos. Hij gaat het melden en met de jongens praten.... Meer kunnen wij niet doen. We hebben een prachtige avond / nacht gehad. We verlaten het strand, nog steeds moeten we onze weg vinden tussen honderden kleintjes die uit het ei komen. Terug in de auto zijn we allemaal er helemaal stil van. Het enige wat we zeggen is: Wauw amazing!

Liefs Arjen en Karin

Bienvenidos a Nicaragua!

Ja ja, daar zijn we dan al weer. Sinds het laatste verhaal vanaf het eiland is er ondertussen weer heel wat gebeurd. Boottochtje, bussen, wachten, leuke mensen, lekker eten, raften, ziplining, jungle, busje,wachten, nog meer wachten, grensovergang Nicaragua, ander busje, luxe hostel, koloniaal dorp,lokale specialiteiten genuttigden zwemmen in een kratermeer.

Maar ja, das wel heel kort hè!?..... Komt tie dan..... Wij zijn dus erg langzame reizigers zo is gebleken,ongeveer iedereen gaat sneller als ons. Nu zijn wij van het eiland vertrokken met het idee, laten we ook eens een wat hoger tempo proberen. Nou, daar waren we niet goed in want gelijk bij het verlaten van de boot vanaf het eiland gaat het al mis. We ontmoeten Yvonne en Adrian uit Londenop de boot,en die gaan naar de junglebij La Ceiba. Wij hadden dat niet echt in de route maar wel veel goeds over gehoord. Dus na een uurtje boten stappen we bij hun in de taxi richting jungle en natuurgebied Pico Bonito, ongeveer een half uurtje vanaf de ferry.Dat was dan onze reis dag weer, paar uutjes en we zitten in Hostel Jungle Lodge met prachtig uitzicht op de rivier. We blijven 2 dagen gezellig met onze nieuwste vrienden ooit.We zijn de enige 4 gasten van het moment en krijgen wat korting als we 2 tours bij hun doen. Lijkt ons prima! We hebben geraft, en geziplined. Super gaaf allebei. Ziplining is dat je aan een staalkabel wordt gehangen in een klimharnasje en een katrol, en dan duwen ze je af en ga je met een ongelooflijkesnelheid dwars door de jungel aan je staalkabel. Echt super leuk! We genieten enorm van de prachtige natuur en de zon schijnt volop! Je moet wel eerst een stuk de jungle in hiken om bij de ziplijnen te komen, dit is helemaal niet erg er is genoeg te zien. De jongen die ons begeleid weet heel veel. Zo komen wemooie kleine slang tegen eneen termieten nest. Hij stop zijn hand in het nest en neemt een lik...... Arjen duft dit ook en ja dan kan ik niet achter blijven natuurlijk!!! Whaa we hebben termieten gegeten. Hahaha, en zesmaken naar wortels. Haha, wie had dat gedacht, best lekker......

Maar we zouden eigenlijk proberen eens een beetje vaart te maken dus we moeten weer verder. We boeken een bus richting Nicaragua. Jaja, u hoort het goed: ons volgende land al weer. We slaan zo wel een aantal gebieden over maar je moet toch keuzes maken....

In de bus ontmoeten we 2 Duitse meiden. Hilarisch word deze combi. Wij Arjen en Karin traag als..... en in bijna 5 maand eindelijk in Nicaragua aangekomen. En deze 2 supersnelle en goed gebekte Duitse meiden Inez en Ellen,die dit hele gebied in 6 weken hebben gedaan en gelijk met ons uit de bus stappen in Léon. Bienvenidos a Nicaragua!!!

We eindigen in hetzelfde hostel, zo´n beetjeons duurste tot nu toe (19 dollar voor een kamer) en we spreken elkaar bij het zwembad elke dag. Gezellig is het zeker wel. Hun snappen niet wat wij al die tijd gedaan hebben, en wij snappen niet hoe je toch zo snel in Nicaragua aan kan komen. Ze hebben echt bijna dezelfde route gedaan als ons.

Na 2 dagen hebben we prachtig Léon gezien. Mooie koloniale stad met prachtige gebouwen, een alle huizen zijn kleurrijk geschilderd. We genieten van lekkere temperaturen en een super mooie zonsondergang met uitzicht over de stad. We eten op dat moment net in een restaurant dat een terras heeft op het dak.

We reizen na 2 dagen samen (de meiden waren al lang weer uitgekeken)verder naar Granada. Deze Duitse meiden zijn heel goed voor ons tempo! In Granada gaan we allebei weer onze eigen weg. Arjen en ik kiezen voor 'Hospedaje Cocibolca'. Lekker lokaal, mét keuken en zeker niet duur (5 euro per nacht p.p.)! We zitten in een leuk wijkje met gezellig wat terrasjes, met heerlijke coctails en happy hour :)

En dan komen we dusbij het punt lokale specialiteiten...... We hebben die middag wanneer we aankomen onzettend honger. We gaan lunchen in het park, ziet er gezellig enlokaal uit. We vragen: Zit er vlees in? Nee, natuurlijk niet: groentes geserveerd in een bananenblad. Arjen en ik vertouwen het vriendelijke meisje en we gaan lekker zitten. Jullie moeten even weten dat Arjen nou dan ook eindelijk het licht heeft gezien en vegetarisch probeert te eten. Lukt best tot nu toe! Hebben wij veganezen er weer een stijder bij.... :) Maar goed, ons groente hapje bevat ook een iets bruins gefrituurt, hmmm smaakt niet echt lekker beetje kip-achtig. Weeten er de helft van op, niet echt lekker maarde groenteszijn heerlijk. Later in het hostel zit ik te lezen over de stad Granada en hun lokale specialiteit: Vigorón. Voor de duidelijkheid, dit is gefrituurde varkenshuid met groentesgeserveerd op een bananenblad!!!! Yeg!!!! Bah!!!! Ik heb dan ook de rest van de middag oprispingenvan een varken dat me dwars zit......

Nou, even genoeg reisverhaal van onze kant. Jullie zijn weer op de hoogte van ons, wie, wat, waar en wat we eten. We vinden jullie reacties superleuk, en ook de mailtjes met leuke updates van het thuisfront en onze hometown! Bedankt!

Liefs Arjen en Karin